‘Εγκλημα και τιμωρία – Δράμα σε 27 σκηνές

Η συνείδηση, που για τον Ντοστογιεφσκι είναι το εσώτατο όριο, εκεί που φωλιάζει ο ψυχισμός, δεν είναι ένας σιωπηλός τόπος· είναι ένα ρινγκ όπου διαρκώς ακούμε τις φωνές των άλλων να μας κρίνουν, να μας καταδιώκουν, να μας προκαλούν. Σε αυτό το ρινγκ κατοικεί ο Ρασκόλνικωφ – και με αυτές τις φωνές συνδιαλέγεται. Σταδιακά καταρρέει, συνθλίβεται από την ανίατη ασθένεια που τον έχει βρει. Τη γριά τη σκότωσε, αλλά ταυτόχρονα έχει σκοτώσει και την ηθική αρχή. Δεν έχει, ωστόσο, διαβεί τον Ρουβίκωνα, δεν έχει πατήσει την άλλη όχθη. Εντός του, υπάρχει σίγουρα κάτι το μη ανθρώπινο, κάτι που ούτε ο ίδιος γνώριζε ότι υπήρχε. Όμως, αυτή η αποκάλυψη έρχεται σταδιακά κι όχι χωρίς οδύνη. Ιδού ο πυρήνας αυτού του σπουδαίου έργου: καμία ευτυχία μέσα στην άνεση· η όποια ευτυχία εξαγοράζεται με τίμημα την οδύνη. […] (Από την έκδοση)