ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΦΟΡΕΜΑ

Η Μέιμπελ είχε την πρώτη της σοβαρή υποψία ότι κάτι δεν πάει καλά καθώς έβγαζε την κάπα της και καθώς η κυρία Μπάρνετ της έδινε τον καθρέφτη και άγγιζε τις βούρτσες, τραβώντας έτσι την προσοχή της, ίσως αρκετά έντονα, σε όλα τα σύνεργα περιποίησης μαλλιών, δέρματος, ρούχων που υπήρχαν απλωμένα πάνω στην τουαλέτα, επιβεβαιώνοντάς της την υποψία, ότι κάτι δεν πάει καλά, μα καθόλου καλά, υποψία που ενισχυόταν καθώς ανέβαινε επάνω κι έγινε πεποίθηση καθώς χαιρετούσε την Κλαρίσα Ντάλογουει και την έκανε να πάει κατευθείαν στην άλλη άκρη του δωματίου, σε μια σκιασμένη γωνιά όπου κρεμόταν ένας καθρέφτης και να κοιταχτεί. Όχι! δεν ήταν καθόλου καλά. Και μονομιάς η κακομοιριά που πάντα προσπαθούσε να κρύβει, η προφανής δυσαρέσκεια, -η αίσθηση που από παιδί είχε ότι ήταν κατώτερη από τους άλλους- έπεσε πάνω της αδυσώπητα, άσπλαχνα, με μια σφοδρότητα που δεν μπορούσε να αποκρούσει, όπως έκανε όταν ξυπνούσε νύχτα στο σπίτι της και διάβαζε Μπόροου ή Σκοτ μα γιατί όλοι αυτοί οι άνδρες και όλες αυτές οι γυναίκες να σκέφτονται «Τι φοράει τέλος πάντων η Μέιμπελ; Πόσο χάλια δείχνει! Και τι φριχτό καινούριο φόρεμα!» […]
(Από την έκδοση)