Η ΚΥΡΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ

Οι άνθρωποι δε θα ‘πρεπε να αφήνουν καθρέφτες κρεμασμένους στα δωμάτιά τους, όπως δε θα ‘πρεπε να αφήνουν ανοιχτά τα μπλοκ των επιταγών ή επιστολές που ομολογούν κάποιο ειδεχθές έγκλημα. Κανείς δε θα μπορούσε να μην κοιτάξει, εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα, στο μακρύ καθρέφτη που κρεμόταν έξω από το χωλ. Η τύχη τα ‘χε φέρει έτσι. Από το βάθος του καναπέ στο σαλόνι, μπορούσε να δει κανείς στον ιταλικό καθρέφτη, να καθρεφτίζονται το απέναντι μαρμάρινο τραπέζι αλλά κι ένα κομμάτι του κήπου πιο πέρα. Μπορούσε κανείς να δει ένα μακρύ χορτάρινο δρομάκι που περνούσε ανάμεσα σε ψηλά λουλούδια μέχρι που, αφαιρώντας του μια γωνιά, το έκοβε η χρυσή κορνίζα του καθρέφτη.
Το σπίτι ήταν άδειο και κάποιος, εφόσον θα ‘ταν ο μοναδικός άνθρωπος στο σαλόνι, θα ‘νιωθε σαν ένας από εκείνους τους φυσιοδίφες που, καλυμμένοι με χορτάρι και φύλλα, ξαπλώνουν παρακολουθώντας τα πιο φοβισμένα ζώα -τους ασβούς, τις ενυδρίδες, τα σκουμπριά- να κινούνται ελεύθερα εδώ κι εκεί, νομίζοντας πώς παραμένουν αθέατα.
Το δωμάτιο εκείνο το απόγευμα ήταν γεμάτο με τέτοια φοβισμένα πλάσματα, φώτα και σκιές, κουρτίνες που τις σηκώνει ο αέρας, πέταλα λουλουδιών που πέφτουν – πράγματα πού ποτέ δε συμβαίνουν, έτσι τουλάχιστον φαίνεται, όταν κάποιος κοιτάζει. Το ήσυχο παλιό εξοχικό δωμάτιο με τα κιλίμια του και τα κομμάτια της πέτρινης καμινάδας, με τις γερμένες βιβλιοθήκες, τα κόκκινα και χρυσά λακκαρισμένα κομό, ήταν γεμάτο από τέτοια νυχτερινά πλάσματα. […]
(Από την έκδοση)