ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ

Με το να εφαρµόζει το νόµο ο αστυνοµικός προσλαµβάνει τον εαυτό του ως τον ίδιο το νόµο. Αυτή η πίστη τον τοποθετεί σ’ ένα έδαφος απροσδιοριστίας σε σχέση µε την δικαιοσύνη, εντός του οποίου εκδηλώνεται η δράση του, δίχως την οποία ο µετα-σχηµατισµός των σηµερινών µορφών δια-κυβέρνησης θα ήταν ανέφικτος, ακριβώς γιατί είναι εκεί που αποκτούν ισχύ οι λόγοι ασφαλείας. Η τοποθέτηση τους στο αόριστο λεξιλόγιο της κρατικής ανάγκης, της υπεράσπισης της κοινωνίας, εκείθεν της θεσµικής ή της νοµικής ελεγξιµότητάς, τους καθιστά φαινοµενικά απρόσιτους. Η αποδόµηση τους προϋποθέτει την κατανόηση της γέννησης της βιο-εξουσίας/πολιτικής, του µετα-σχηµατισµού της δια-κυβέρνησης (πειθαρχία, ελέγχος, κρίση-ασφάλεια) και, τέλος, της αντιστασιακής εµπειρίας των ασυµµόρφωτων σωµάτων που υφίστανται τις πολιτικές της ασφάλειας από παλιά. Ο αστερισµός των θεωρήσεων που παρουσιάζονται εδώ καλύπτουν αυτές τις ανάγκες. Ο Θ. Λάγιος, αποδεικνύει ότι η ένταση που υπάρχει ανάµεσα στις έννοιες της ελευθερίας και της ασφάλειας είναι ασυµφιλίωτη· ο Στ. Παπασταθόπουλος, παρουσιάζει τα συµπεράσµατα του Καταργητισµού του Μαύρου φεµινισµού ως προϋπόθεση κάθε κριτικής της αστυνόµευσης· ο Ν. Χαραλαµπόπουλος, διερευνά την έννοια της µη-κυβερνησιµότητας ως την πιθανή γραµµή φυγής από τα καθεστώτα κυβερνησιµότητας που µας εγκλείουν οι πεπαλαιωµένες κριτικές.