ΜΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΗ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΟΡΓΙΑ ΩΣ ΑΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ

Είναι ο Γοργίας ένας στοχαστής ικανός να προξενεί ναυτία, όπως με τόση έμφαση ισχυριζόταν ο E.R. Dodds; Είναι ο Γοργίας ένας στοχαστής μηδενικής αξίας, όπως βεβαίωνε ο J.M. Robinson; Ανήκει ο Γοργίας στην χορεία εκείνων των στοχαστών, των σοφιστών, οι οποίοι, επειδή θεμελίωσαν την κριτική σκέψη, οδηγούν τον άνθρωπο σε μια επικίνδυνη ελευθερία, είναι δηλαδή ένας στοχαστής επικίνδυνος, όπως διακήρυσσε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος; Η παρούσα μελέτη για τον Γοργία φιλοδοξεί να αποτελέσει μια απαρχή, ένα ξεκίνημα, μία πρώτη ερευνητική προσπάθεια αντιρρόπησης απέναντι σε όλα όσα, άκρως θλιβερά, προαναφέρθηκαν. Η μελέτη αυτή φιλοδοξεί να στοιχηθεί με εκείνες τις απόψεις της διεθνούς βιβλιογραφίας που δεν θεωρούν τον στοχασμό του Γοργία εμετικό, ουτιδανό ή επικίνδυνο για τα χρηστά -και χριστιανικά- ήθη και τον ολοκληρωτικό πολιτικό ιδεασμό, και οι οποίες -ευτυχώς- πληθαίνουν συνεχώς· οι απόψεις αυτές θεωρούν τον Γοργία ως έναν εξίσου αξιόλογο, προς τους άλλους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, στοχαστή.
Η παρούσα μελέτη λαμβάνει σοβαρότατα υπ’ όψιν της την τριπλή αρχαία μαρτυρία ότι ο Γοργίας υπήρξε μαθητής του Εμπεδοκλή· έχοντας, επιπροσθέτως, την ερμηνευτική άποψη ότι το έργο του Λεοντίνου σοφιστή “Περί του μη όντος” ή “Περί φύσεως” επιβεβαιώνει αυτή την σχέση μαθητείας, δοκιμάζει να γενεαλογήσει τις τρεις -αλληλένδετες μεταξύ τους- θέσεις της μη αναπαραστατικής οντολογίας του, με βάση τις μη αναπαραστατικές απόψεις του Ακραγαντίνου στοχαστή. Επίσης, η παρούσα μελέτη δοκιμάζει να δείξει ότι, για τον Γοργία, ο μη αναπαραστατικός οντολογικός λόγος του έργου του “Περί του μη όντος” ή “Περί φύσεως”, όπως ήδη και για τον δάσκαλό του Εμπεδοκλή ο μη αναπαραστατικός οντολογικός λόγος των έργων του “Περί φύσεως” και “Καθαρμοί”, μπορεί να λειτουργήσει, για τους ανθρώπους, ως θεραπευτικός φιλοσοφικός λόγος, ο οποίος -αναδεικνύοντας την αδιαχώριστη ολότητα ανθρώπου-Φύσης/Κόσμου- στοχεύει να απαλλάξει τον άνθρωπο από δύο μείζονα προβλήματά του: από το πρόβλημα της αγωνίας της βεβαιότητας του θανάτου του ή του πένθους εκ του θανάτου, και από το πρόβλημα της συναίσθησης της ερημίας του ανθρώπου μέσα στον Κόσμο, της αίσθησης του κενού νοήματος/του παραλόγου της παρουσίας του μέσα σε αυτόν, πάντοτε και αναπόδραστα: μέσα στον Κόσμο.