Περιγραφή
Ιδού μια κωμωδία για την οποία έγινε πολύς θόρυβος και υπέστη αλλεπάλληλες διώξεις από έναν τύπο ανθρώπου που φαίνεται πως έχει στη Γαλλία πολύ περισσότερη δύναμη από όλους όσους παράστησα μέχρι τώρα στη θεατρική σκηνή. Οι μαρκήσιοι, οι φαντασμένοι, οι απατημένοι και οι γιατροί δέχτηκαν ειρηνικά τα πορτρέτα τους και προσποιήθηκαν πως διασκεδάζουν, τουλάχιστον όσο και οι άλλοι θεατές. Οι υποκριτές, όμως, δεν σηκώνουν αστεία. Αναστατώθηκαν· θεώρησαν απαράδεκτο το γεγονός πως είχα την “αναίδεια” να διακωμωδήσω έναν τρόπο ζωής που ακολουθούν τόσοι και τόσοι καθωσπρέπει άνθρωποι. Είχα διαπράξει ένα “έγκλημα” που δεν μπορούσαν να μου το συγχωρήσουν και επιτέθηκαν στην κωμωδία μου με απίστευτη λύσσα. Δεν έβαλαν στο στόχαστρό τους εκείνα τα σημεία του έργου τα οποία τους επέκριναν – όχι· είναι πονηροί και έμπειροι πολιτικάντηδες: ξέρουν πώς να προφυλαχτούν από τον κίνδυνο να εκθέσουν σε κοινή θέα τα βάθη της ψυχής τους. Κατέφυγαν στην ομολογουμένως αξιοθαύμαστη τακτική να κρύβουν τα πραγματικά τους ελατήρια πίσω από το όνομα του Θεού. Η κωμωδία Ταρτούφος -στο σύνολό της- είναι γι’ αυτούς μια αποτρόπαιη πράξη ασέβειας, ένα βδέλυγμα, κατάλληλο μόνο για προσάναμμα. Κάθε συλλαβή αποτελεί βλασφημία· κάθε έκφραση έγκλημα· η παραμικρή ματιά, το παραμικρό νεύμα, η παραμικρή κίνηση κρύβουν τα ανομήματά μου, τα οποία εκείνοι ξέρουν, βέβαια, να αποκαλύπτουν. […] (Από τον πρόλογο του Μολιέρου)
