ΕΚΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ 1915 – 1966

…Όσον αφορά τη σημασία και την απήχηση που μπορεί να έχει το έργο του Ρεβερντύ στην Ελλάδα, θέλω να σημειώσω πως αν η ελληνική ποίηση δεν έπαψε ποτέ να εγκωμιάζει το θαύμα της ζωής, ωστόσο δεν ελησμόνησε, και ιδιαίτερα κατά τη βυζαντινή εποχή, το μερίδιο της αιωνιότητας που εμπεριέχεται στη ζωή. Απ’ αυτή την άποψη, ο Ρεβερντύ, με το μάθημα που μας δίνει της αυστηρότητας και της λιτότητας, της σιωπής και της μετριοφροσύνης, με το ιδεώδες του μιας αδιάφθορης ομορφιάς («να γράψω το ωραιότερο ποίημα του κόσμου»), με την προμηθεϊκή του αντίληψη για την ποίηση που είναι γι’ αυτόν «το πιο υψηλό και το πιο αποτελεσματικό μέσο απολύτρωσης που έθεσε σε ενέργεια ο άνθρωπος για να πραγματοποιήσει, παρ’ όλες τις υποδουλωτικές απαιτήσεις της φύσης, το μυθικό του πεπρωμένο», με την προσήλωσή του στην αίσθηση του ανθρωπίνου (ταυτότητα του ποιητικού πεπρωμένου με το ανθρώπινο πεπρωμένο) συνδέεται με την καλύτερη ελληνική παράδοση.
Έτσι δεν περιορίζεται να μας μεταδίδει τα ρίγη του ανέκφραστου, αλλά ενδυναμώνει επίσης την πίστη μας στην ίδια την Ποίηση χαρίζοντάς της την διηνεκή αίγλη της, γιατί ανήκει, για να επαναλάβουμε έναν από τους στίχους του, “σ’ εκείνους που κουβαλούν μέσα τους τη σταγόνα της αιωνιότητας που είναι αναγκαία για τη ζωή”, και σαν τέτοιος, θα παραμείνει ως μία από τις υψηλότερες κορυφές της σύγχρονης ποίησης και ως ένας “φάρος” με την μπωντλαιρική έννοια της λέξης για τις νέες γενιές.
(Από την εισαγωγή του Τάκη Βαρβιτσιώτη)