Περιγραφή
Τη δεκαετία του ’40, στα οικογενειακά γεύματα στο χωριό, τα παιδιά σιωπούσαν και οι μεγάλοι μιλούσαν για πεθαμένους συγγενείς και για τον πόλεμο που είχε μόλις τελειώσει. Στο τέλος, έλεγαν και κανένα τραγούδι, πατριωτικό κατά προτίμηση, ή από κείνα που φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Τα επόμενα χρόνια, οι αναμνήσεις του πολέμου θα ξεχαστούν, όπως και οι οικογενειακές παραδόσεις· οι μεγάλοι, όταν τα παιδιά δεν θα μονοπωλούν τη συζήτηση, θα μιλάνε όλο και περισσότερο για ό,τι καινούριο απέκτησαν, σημάδι οικονομικής και – κυρίως – πολιτιστικής προόδου. (. . .)
