Περιγραφή
“Γύρισα. Η δεσποινίς Κρόυντεν στεκόταν όρθια μπροστά μου. Όπως μπόρεσα να διαπιστώσω, είχε βγάλει τις κάλτσες της και τριγυρνούσε ξυπόλυτη. Μια ξυπόλυτη γυναίκα -οφείλω να τo oμολογήσω- είναι κάτι που με συγκινεί ιδιαίτερα. Επιπλέον, η νεαρή κυρία, με την ενστικτώδη εκείνη γυναικεία κοκεταρία, είχε δέσει ένα ματσάκι φύκια στα μαλλιά της. Τα φύκια είναι κάτι στο οποίο επίσης είμαι ανίκανος να αντισταθώ. Εντούτοις κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό μου…”
Το υπερωκεάνιο Παταγονία βουλιάζει και σώζονται σε μια λέμβο ένας άντρας και μια γυναίκα. Εξοκέλλουν σ’ ένα έρημο νησί και ζουν μια παρωδία έρωτα, γεμάτη αναπάντεχα κι ευτράπελα συμβάντα.
Ο GROUCHO MARX, θαυμαστής του Λήκοκ, γράφει: “Είναι ένας από τους πιο αστείους τύπους που γνωρίζω… Έτσι και ξεκινήσεις να τον διαβάζεις, δεν μπορείς πλέον να σταματήσεις”.
Ο σπουδαίος Καναδός συγγραφέας ROBERTSON DAVIES σημειώνει: “Για να είναι κανείς σπουδαίος χιουμορίστας όπως ο Λήκοκ, πρέπει να διαθέτει ασυνήθιστα μεγάλα αποθέματα ενσυναίσθησης και να εξισορροπεί το κωμικό, στη μια άκρη της συναισθηματικής ζυγαριάς, με την κατανόηση του τραγικού στην άλλη “. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟ αυγουστιάτικο απόγευμα, στο Σαουθάμπτον, όταν επιβιβάστηκα στο ατμόπλοιο “Παταγονία” με προορισμό τις Αντίλλες και το λιμάνι της Νέας Ορλεάνης.
Τη στιγμή εκείνη δεν είχα την παραμικρή προαίσθηση για το τί επρόκειτο να επακολουθήσει. Θυμάμαι ολοζώντανα τη σκηνή, την ώρα που μεταφέρονταν οι αποσκευές μου στην καμπίνα, να εξομολογούμαι στον λογιστή του πλοίου πως, αντίθετα απ’ ό,τι συνέβαινε στα προηγούμενα ταξίδια μου, δεν είχα κανένα μα κανένα κακό προαίσθημα.
– Πολύ χαίρομαι, κύριε Μπόρους, μου απάντησε εκείνος. Μπορείτε να πάτε στην καμπίνα σας, είναι στη δεξιά πλευρά, δεξιός διάδρομος.
Θυμάμαι επίσης καθαρά να αναφέρω στον καπετάνιο, ότι ποτέ, σε κανένα από τα ταξίδια μου στο παρελθόν, δεν είχα ξαναδεί θάλασσα τόσο διάφανη και γαλάζια. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο καπετάνιος είχε τόσο απόλυτα συμφωνήσει μαζί μου ώστε ούτε καν έλαβε τον κόπο να μου απαντήσει.
Αν κάποιος, εκείνο το όμορφο καλοκαιριάτικο απόγευμα, μου έλεγε πως μια βδομάδα αργότερα το πλοίο μας θα ναυαγούσε έξω απ’ τις ακτές των Τορτούγκας Σέκας θα ξεκαρδιζόμουν στα γέλια. Και πιο συγκεκριμένα, αν μου έλεγε ότι επρόκειτο να βρεθώ σε μια ναυαγοσωστική λέμβο, έρμαιο των κυμάτων στη θάλασσα της Καραϊβικής, θα είχα γελάσει μέχρι δακρύων. […] (Απόσπασμα από το βιβλίο)
