Φεντερίκο Φελίνι – Ο μάγος του σινεμά

Από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του, ο Φεντερίκο Φελίνι φάνηκε να αμφισβητεί τα ιερά και τα όσια του ιταλικού κινηματογράφου εκείνης της εποχής, δηλαδή τον νεορεαλισμό. Μετά τις Νύχτες της Καμπίρια και το Λα στράντα είχε έρθει η στιγμή της ρήξης, κυρίως με τη Γλυκιά ζωή και το Οκτώμισι.
Κρατώντας τη χωροταξική αντίληψη του νεορεαλισμού, μεταφέρει απλώς τους ήρωές του και τις περιπέτειές τους από το Φρίουλι του Παζολίνι στη Βία Βένετο, ως διακήρυξη του τέλους της μεταπολεμικής ξεραΐλας. Τώρα η ζωή έχει τις δικές της απαιτήσεις και ο Φελίνι είναι αυτός που αναλαμβάνει να μιλήσει για λογαριασμό της.
[…] Το τι είχε προηγηθεί στη ζωή του σκηνοθέτη το γνωρίσαμε αναδρομικά από τις επόμενες ταινίες του, ένα ρεσιτάλ αυτοαναφορικού κινηματογράφου, όπου η άσκηση στην αισθητική της αυτοβιογραφίας μοιάζει να κρατάει διχασμένο τον δημιουργό: “Όλα είναι αυτοβιογραφικά και τίποτα δεν είναι αυτοβιογραφικό στις ταινίες μου”, θα πει.
[…] Υπάρχει μόνον η φαντασία, ικανή να μας πείσει για την ανάγκη της ουτοπίας. Ασκήσεις αυτογνωσίας είναι η ζωή και τα λογικά σχήματα τις υπονομεύουν. Ζήτω το γέλιο ή -καλύτερα ακόμη- το πικρό, αυτοσαρκαστικό χαμόγελο του τσιρκολάνου. Πώς να αντέξει, με τα χρόνια, αυτή η παράδοξη φελινική βιοσοφία, πώς να συγκρατηθεί στην κινηματογραφική ιστορία, γαντζωμένη σε ένα διαρκές ταρατατζούμ; Τσιρκολάνος θα πουν οι μεν, μάγο θα τον χαρακτηρίσουν οι δε.
Με χαμηλωμένα τα φώτα της επικαιρότητας, η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου ανασκαλεύει το έργο του Ιταλού μαέστρου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)