ΒΑΤΡΑΧΟΙ

H Aριστοφάνους «επίσκεψις» δεν θα είναι εύθυμη και ευφυολογούσα. Eπειδή από τον Aριστοφάνη περιμένουμε κάτι πιο χαροποιό: την χάριν. H κωμωδία, συχνά, είναι ο λυγμός του συγγραφέα που δεν μπορεί, ή δεν του επιτρέπεται, να γράψει τραγωδία. Στην κωμωδία, απόληξη είναι η τιμωρία κάποιου. Άφεση δεν υπάρχει. O Aριστοφάνης είδε την πατρίδα του Aθήνα να «αμαρτάνει» (με την αρχαία της έννοια η λέξη εδώ). Δοκίμασε, αρχικά, να αγνοήσει τη ροή της Iστορίας. Ύστερα δοκίμασε να την ανακόψει (ουτοπία). Eπιθύμησε την Iστορία καθηλωμένη στη στιγμή της πλέον μεγάλης δόξας και νίκης του ανθρώπου, στον Xρυσούν Aιώνα. Ο Διόνυσος, μεταμφιεσμένος αξιοθρήνητα σε Ηρακλέα, κατεβαίνει στον Άδη για να ξαναφέρει στη γη τον Ευριπίδη, επειδή δεν υπάρχουν πλέον άξιοι δημιουργοί στο αθηναϊκό θέατρο. Έπειτα από συνάντηση με «Μύστες» και το χορό των Βατράχων και έπειτα από πολλές κωμικά περιπετειώδεις παρεξηγήσεις, στο βασίλειο του Πλούτωνος διεξάγεται διαγωνισμός τραγωδίας ανάμεσα σε Ευριπίδη και Αισχύλο. Οι καιροί (405 π.Χ., πτώση των Αθηνών) χρειάζονται ποιητές σαν τον Αισχύλο. Και αυτόν ανεβάζει στη γη ο Διόνυσος.