Περιγραφή
Η “Φιλοσοφία στην Σκηνή” συγκροτείται από 14 θεατρικά έργα, καθένα από τα οποία αναφέρεται σε έναν κορυφαίο φιλόσοφο. Ασφαλώς και δεν συμβαίνει πρώτη φορά, με την “Φιλοσοφία στην Σκηνή”, να παρουσιάζεται στο θέατρο -ή και στον σινεμά, να προστεθεί- η ζωή και το έργο φιλοσόφων, όπως ο Σωκράτης, ο Νίτσε, ο Μπρούνο ή ο Βιτγκενστάιν. Είναι η πρώτη φορά, όμως, με την Φιλοσοφία στην Σκηνή, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται η ζωή και έργο των φιλοσόφων στα οποία αναφέρονται -του Θαλή, του Ηράκλειτου, του Πυθαγόρα, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Μάρκου Αυρήλιου, του Καρτέσιου, του Χιουμ, του Καντ, του Σοπενχάουερ, του Κίρκεγκωρ, του Νίτσε, του Βιτγκενστάιν.
Στο παρελθόν, όποτε παρουσιάστηκε στην σκηνή -ή στην οθόνη- κάποιος φιλόσοφος, η αναφορά στο πρόσωπό του ήταν ρητή και άμεση. Ο θεατής έβλεπε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του μια ιστορία γύρω από τον ίδιο τον φιλόσοφο -τις περιπέτειες της ζωής του και τις ιδέες του. Στη “Φιλοσοφία στην Σκηνή”, όμως, σε καθένα από τα έργα που την συγκροτούν, ο θεατής παρακολουθεί επί σκηνής μια ιστορία άσχετη προς τον φιλόσοφο στον οποίο αναφέρεται το έργο, η οποία τοποθετείται σε χρόνο και τόπο δράσης διαφορετικούς από το περιβάλλον όπου έζησε και έδρασε ο φιλόσοφος. Πρόκειται για μια ιστορία σε καθένα από τα έργα της Φιλοσοφίας στην Σκηνή, που διατηρεί την δική της αξία, ικανή να προκαλέσει το ενδιαφέρον του θεατή με την πλοκή της και όχι λόγω της σχέσης της προς τον φιλόσοφο στον οποίο αναφέρεται το έργο. Η ζωή και η διδασκαλία του φιλοσόφου στον οποίο αναφέρεται το έργο αναδεικνύεται με υπόγειο τρόπο, μέσα από την σκηνική δράση και τις ποικίλες, άσχετες προς το πρόσωπό του αναφορές. Η ιστορία του Σοπενχάουερ, ας πούμε, ενός από τα έργα της “Φιλοσοφίας στην Σκηνή”, είναι η περιπέτεια ενός ρακοσυλλέκτη που, έχοντας επιστρέψει αργά την νύχτα στο σπίτι του από την περιπλάνησή του στους δρόμους και τους κάδους των σκουπιδιών, διαπιστώνει, καθώς πάει να ανοίξει την πόρτα, ότι έχει χάσει το κλειδί. Απογοητευμένος και απελπισμένος, γεμάτος αγωνία που δεν μπορεί να μπει στο σπίτι να βγάλει το σκυλί του στην καθιερωμένη βόλτα του ξεσπά σε παραλήρημα, στην διάρκεια του οποίου αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στις ιδέες και τα γεγονότα της ζωής του Σοπενχάουερ, του Γερμανού φιλοσόφου του 19ου αιώνα, χωρίς καμιά ρητή αναφορά στον ίδιο. Το όνομα «Σοπενχάουερ» δεν ακούγεται ούτε μια φορά στην διάρκεια της παράστασης.
Το κέρδος για τον θεατή είναι διπλό. Πέρα από την αισθητική απόλαυση που ενδεχομένως του προκαλεί η ίδια η ιστορία καθώς ξετυλίγεται επί σκηνής, ο θεατής ανυποψίαστος, χωρίς να το καταλαβαίνει, αβίαστα και ασύνειδα εισπράττει μαζί και τις πληροφορίες για την ζωή και την διδασκαλία του Σοπενχάουερ έτσι, ώστε να του αποτυπωθούν στην μνήμη. Η πιο ισχυρή μνήμη δεν είναι η προγραμματισμένη και η σκόπιμη μνήμη, αλλά είναι η ασύνειδη μνήμη, η μνήμη εκείνη που η συνείδησή μας την ώρα που τα γεγονότα της περνούσαν μέσα μας ήταν ανυποψίαστη, αφύλακτη, όπως λέει ο Προυστ.
Τα έργα, που συγκροτούν την “Φιλοσοφία στην Σκηνή”, πρωτοανέβηκαν στην σκηνή της αίθουσας Νίκος Σκαλκώτας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών από το 2006 έως το 2011. Ορισμένα από αυτά, στην συνέχεια, ανέβηκαν σε άλλες θεατρικές σκηνές των Αθηνών και της περιφέρειας.
