HOME, AT LAST

Δυστοπικά αστικά τοπία του μέλλοντος. Ο κόσμος μετά, μετά την κατάρρευση του τεχνολογικού πολιτισμού, μετά το τέλος του δυτικού πολιτισμού. Μια μετασυνθήκη. Μια αναπαράσταση ενός “ξεχασμένου” μέλλοντος μέσα από φανταστικές πόλεις, δυσοίωνους τόπους αποκομμένους από τον χώρο και τον χρόνο, υβρίδια ανθρώπων-ζώων. “Μνήμες” από μελλοντικές πόλεις σε ένα νέο παγκόσμιο περιβάλλον.
Απομεινάρια πόλεων και ερειπιώνες, αποκαλύπτουν μια νέα κοινότατα, μια πόλη πέρα από την πόλη, έπειτα από την απειλητική αλλά και λυτρωτική επέλαση της φύσης πάνω στο άλλοτε δομημένο αστικό περιβάλλον. Η οργάνωσα ενός νέου τοπίου, διαμορφώνει μια νέα κοινωνία σε ένα απειλητικό παρόν-μέλλον. Ένας περιθωριοποιημένος κόσμος χτίζεται πάνω στα υλικά κατάλοιπα του ανθρώπινου πολιτισμού, όπου διαφορετικά ανθρώπινα όντα, κινούνται μεταξύ επιβίωσης και εξαφάνισης. Σύγχρονα ερείπια, όπως το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, συνομιλούν με τα αρχαία ερείπια μιας κοινωνίας στη μέγιστη πολιτιστική ακμή της, ανασύροντας εικόνες από μια κοινή παιδική ηλικία της ανθρωπότητας σε ένα μη αναστρέψιμο παρόν.
Σε αυτόν τον νέο κόσμο, οι πόλεις είναι πλέον η νέα εκδοχή της φύσης, όπου τα κτίρια δεν είναι πια κτίρια αλλά βουνά και οι λεωφόροι είναι τα ποτάμια. Σε αυτόν τον πολιτισμό του περιττού, τίποτα δεν περισσεύει καθώς το μεγάλο χωνευτήρι του κοσμικού χρόνου, γίνεται χωνευτήρι του παγκόσμιου ανθρώπινου πολιτισμού.
Σε αυτούς τους επινοημένους τόπους, στην παραμορφωμένα καινούργια ζωή, στην κυνική εναλλακτική πραγματικότητα, όπου ιδιόρρυθμα όντα περιπλανώνται λυτρωμένα από την ανάμνηση μιας άλλης ζωής, συλλέγοντας θραύσματα ως άλλοι χρυσοθήρες μιας εποχής που δε θυμάται τι είναι ο πλούτος γιατί δεν τον αναγνωρίζει, η επιθυμία για την ιδανική πόλη παραμένει. (Ελένη Ακύλα, από την έκδοση)

Dystopian future cityscapes. The world afterwards, after technological civilisations collapse, after Western civilisation’s end. A post-condition. Representations of a” forgotten” future through imaginary cities, ominous places detached from space and time, human-animal hybrids. “Memories” of a future metropolis in a new global environment.
Remnants of cities and ruins reveal a new community, a city beyond the other cities, after the threatening but redemptive advance of nature over the once-structured urban environments. The forming of a new landscape shapes a new society in a threatening present-future. A marginalised world is built on the material remains of human civilisation, where different human beings are moving between survival and extinction. Modern ruins, such as the old Hellenic Airport, in conversation with the ancient ruins of a society at its highest cultural peak, invoking images from a shared childhood of humanity to an irreversible present.
In this new world, cities are the latest version of nature, buildings no longer being buildings but mountains, highways being rivers. In this culture of the superfluous, nothing is left over while the great crucible of cosmic time becomes the crucible of world human civilisation.
In these invented places, a distorted new life, a cynical alternative reality, where peculiar beings wander, redeemed from the memory of another life, collecting fragments as gold-diggers of an age that doesn’t remember what wealth is, not recognising it, the desire for the ideal city remains the same. (Elena Akyla, from the publisher)