Περιγραφή
«Με ξένους δεν συγκάνω» (λόγος ψαρά του Αιγαίου).
«Μέσα το σπίτι καίγεται, έξω η αυλή μας κλαίει». Ορυμαγδός από τα βήματ’ αντηχεί των εισβολέων της νέας φραγγοκρατίας.
Το βιβλίο τούτο είναι εν μέρει συμβολή στο πανελλήνιο μίσος ενάντια στους ξένους.
Ζωγραφίζοντας το προσφιλές πρόσωπό σου, γη των κλεμμένων ερειπίων, μαύρη κορδέλλα βλέπω στα μαλλιά σου, των δόλιων φίλων δώρο πονηρό.
Τα σχέδια τούτα δεν είναι χαρούμενης γιορτής τραγούδια. Είναι της πίκρας, της ανάγκης, της φτώχειας, της υπομονής. Αγκάθια των ερειπίων τα σημαδεύουν. Κτίσματα πεθαμένα, κι άνθρωποι πεθαμένοι τα διανθίζουν. Φαύλα δαιμόνια, λωτοφάγοι συνετοί…
Ελλάδα, είσαι η χώρα των αγγέλων και των ξεπουλητάδων. Η χώρα των ποιητών και των δολοφόνων. Αυτούς απεικονίζουμε εναλλάξ…
Μικρό παιδί, στις έρημες ακτές σου, στα κάστρα, στα φτωχά νησιά, την γνώρισα την δίβουλη μορφή σου. Ύστερα στην ανθρωποφάγο πολιτεία δεν γέλασες συχνά για μένα. Στη στήλη Β’ ήμουν γραμμένος, απ’ το αδιάφορό σου χέρι, χωρίς να ξέρω τον αύξοντα αριθμό…
Τον ξένο που σ’ αγοράζει, και τον ντόπιο που σε ξεπουλά έχω κατά νου καθώς τα σχέδια του βιβλίου γίνονται ένα ένα. Κι οι δυο τους δίπλα μου περνάνε γεμάτοι ευτυχία για την πετυχημένη συναλλαγή…
Για τούτο, άνθη χαρμόσυνα ζωγραφικά, είναι ακόμα νωρίς για να φυτρώσουν.
Γιατί μόλις φωνάξουμε – τώρα ήρθ’ η ώρα!, θηρία αδηφάγα, πίσω μας γυρίζουν.
Γεμίζει πάλι ξανά η αυλή μας απ’ τα πεσμένα ελπιδοφόρα φύλλα.
Πουλιά νεκρά βρίσκουμε που δεν πρόλαβαν να πετάξουν. Παιδιά καινούργια μ’ ανεκπλήρωτες ελπίδες μεγαλώνουν. Κι η μάταιη προσμονή τα σημαδεύει, καθώς εμάς άλλη φορά!…
(Ράλλης Κοψίδης, από την έκδοση)
