Περιγραφή
Το έργο αυτό συνθέτει έναν ασύγχρονο διάλογο μεταξύ δύο γραμμικών αφηγήσεων, μιας γραπτής και μιας εικαστικής, για τον οποίο η γραπτή αποτελεί και το έναυσμα μιας και συντάχθηκε πριν από εκατό χρόνια.
Ο διάλογος αυτός λαμβάνει χώρα μεταξύ δύο ατόμων-αφηγητών, παππού και εγγονού της ίδιας οικογένειας, που δε γνωρίστηκαν όμως ποτέ κι όπου οι διαφορετικές στάσεις εκφράζονται με αυτήν την απόσταση των εκατό χρόνων, διατρέχοντας και υπερβαίνοντας ταυτόχρονα τον χρόνο.
Αποτελεί ένα εγκώμιο της τέχνης της αφήγησης. Επίσης, είναι εν μέρει, μια έρευνα πάνω στην αλυσίδα της διαγενεακής μεταφοράς πληροφορίας, στην προκειμένη περίπτωση σχετικής με μια επείγουσα απειλή της επιβίωσης, σωματικής και ψυχικής, που κινητοποιείται από ένα γεγονός.
Η επαναοικειοποίηση της γραπτής αφήγησης μέσω της οπτικοποιησης της, εστιάζει στο τι συντελείται μέσα στη χρονική διάρκεια εξέλιξης ενός τέτοιου γεγονότος. Στη βιωματική ανάλυση της αλυσίδας των γεγονότων μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα που έχει αρχή, μέση και τέλος και όπου τα συμβάντα καθεαυτό δεν έχουν τόση σημασία (ούτως η άλλως δε συμπίπτουν στις δυο αφηγήσεις) όση έχει το αποτύπωμα που αφήνουν στην ψυχή του υποκειμένου που τα υφίσταται.
Αυτό το αποτύπωμα είναι το σημείο σύμπτωσης των δύο αφηγήσεων.
Ό,τι συνέβη τότε, νοηματοδοτεί ποικιλοτρόπως το τώρα, σε αυτό το εγχείρημα οικογενειακού ψυχογραφήματος. Έτσι ο εγγονός, με προσεγγιστική διάθεση και μέσω της δικής του εμπειρίας, επιθυμεί να δημιουργήσει ένα αποταμιευτήριο εργαλείων αντιμετώπισης της απειλής, επιστρατεύοντας τη γραπτή παρακαταθήκη του παππού.
Πρόκειται λοιπόν για μια επαναδιαπραγμάτευση της εμπειρίας και μια επανερμηνεία του βιώματος. Μια αντιπαραβολή επίσης των επιλογών εκφραστικότητας του κάθε αφηγητή, καθώς ο γραπτός λόγος του παππού είναι -κατ’ επιλογήν του- καταγραφικός, κατά βάση απογυμνωμένος συναισθήματος σε αντίθεση με την οπτική αφήγηση του εγγονού, στην οποία η διάχυση του συναισθήματος έχει κεντρικό ρόλο. […] (Από την έκδοση)
This work consists of an asynchronous dialogue between two linear narrations, one written and one visual. The written narration is the starting point of this dialogue, since it was composed a hundred years earlier.
The dialogue takes place between two narrators that have never met each other, my grandfather and me. The different positions of the narrators are expressed through this centennial time gap, both traversing and surpassing time.
A tribute to the genre of narration, this work aims at conceiving the cycle of the intergenerational transmission of information. Here, the information is related to an urgent threat against both physical and psychological existence, as it is triggered by a particular event.
The act of re-familiarizing the written record through visualizing it, focuses on what happens during the particular time frame of the occurrence of such an event; on the experiential analysis of the sequence of incidents during this time frame, that has a distinct beginning and an end. The events by themselves do not coincide in the two narrations and therefore do not have as much an importance as the imprint which they leave on the psyche of the individual that experiences them.
This imprint is the touching point of the two narrations.
Within the frame of this family psychobiography, whatever happened back then gives meaning to the present. Therefore, the grandson, via his own experience, approaches the grandfather and by employing the letter’s written legacy, attempts to compose a repository of means to cope with the threat.
Ultimately, this work is a renegotiation and a reassessment of experience. In addition, it aims at generating a juxtaposition of expressional means as chosen by each narrator: the written language of the grandfather is factual by choice, mainly stripped from the expression of sentiments, while the diffusion of feeling lays in the core of the visual narration of the grandson. […] (From the publisher)
