Περιγραφή
Θέλουμε μισθό και όχι δουλίτσα!
«Κι εγώ προσωπικά κομμουνιστής είμαι, θα’ θελα ένα άλλο σύστημα, αλλά μιλάμε για την τρέχουσα κρίση»,
Γ. Κατρούγκαλος, πρώην υπουργός Εργασίας, 4-3-2016
«Όταν ο ΣΕΒ απαιτεί 150.000 απολύσεις στο Δημόσιο επισήμως, το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, το οποίο έχει το θάρρος να τα βάλει με τον ΣΕΒ, έχει και την απαίτηση όμως από τα συνδικάτα των εργαζομένων […] να είναι μπροστά στον αγώνα για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και όχι να κρύβονται πίσω από τις ανοησίες που λένε»,
Χριστόφορος Βερναρδάκης, αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, 11-9-2016
(Και τα δύο παραθέματα βρίσκονται στον τόμο πολιτικής προϊστορίας ΣΥΝΤΟΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ – η εμπνευσμένη περίοδος Σύριζα)
Είναι ήδη πολλά τα χρόνια που οι καπιταλιστές εργάζονται μεθοδικά προς μια νέα ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων που να δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να αντιμετωπίσουν την κρίση συσσώρευσης και τον διαρκώς εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό των τελευταίων δεκαετιών. Το χρέος και τα μνημόνια υπηρέτησαν και υπηρετούν κατά τον καλύτερο τρόπο αυτή τη στόχευση, υλοποιώντας μέσω μιας «θεραπείας-σοκ» πολιτικές υποτίμησης και απαξίωσης της εργασίας και της ζωής όλων των προλετάριων, ντόπιων και μεταναστών. Η αριστερά του κεφαλαίου ανέλαβε να συνεχίσει και –πατώντας στην ελάχιστη κοινωνική νομιμοποίηση που της έχει απομείνει– να ολοκληρώσει εκείνες τις ριζικές μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες στο κεφάλαιο για ένα νέο κύκλο/τύπο συσσώρευσης. Η μνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ψήφιση του ασφαλιστικού νόμου την περασμένη άνοιξη, έρχεται τώρα να συμπληρώσει την σκληρή επίθεση εναντίον μας με ένα νέο εργατικό πλαίσιο. Πυρήνας του, η καταρράκωση των μισθών και η ενίσχυση του διευθυντικού δικαιώματος. Το δεύτερο σημαίνει την πλήρη απελευθέρωση του κάθε αφεντικού από τα «περιττά βαρίδια» των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (εθνικών–κλαδικών), ώστε να μπορεί, αντιμετωπίζοντας πλέον ατομικοποιημένα τον κάθε εργαζόμενο, να τον κάνει όσο λάστιχο θέλει, ανάλογα με τις ξεχωριστές ανάγκες της επιχείρησής του. Μέσο για την επίτευξη αυτών των πολυπόθητων για τα αφεντικά στόχων, η διάλυση της νομοθετημένης εργάσιμης μέρας, η απόλυτη ευελιξία και η εργασιακή πειθαρχία.
