ΤΑ ΦΥΤΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΝΑΜΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΑΛΙ ΦΩΤΙΑ

“Εμείς, αν και χάσαμε δυστυχώς τον πόλεμο, κερδίσαμε πολλές μάχες και βιώσαμε πολλές ικανοποιήσεις. Γιατί όποιος αγωνίζεται, μπορεί να χάσει, μα όποιος δεν αγωνίζεται, έχει εξαρχής χάσει και είναι καταδικασμένος να ζει μια ζωή με σκυμμένο το κεφάλι στ’ αφεντικά.

Όλες αυτές οι ιστορίες περιλαμβάνονται με λεπτομέρειες στο βιβλίο και συστήνω την ανάγνωση τους σε όποιον δεν το έχει ήδη διαβάσει, μιας και η γνώση της ιστορίας είναι προϋπόθεση, για όποιον και όποια επιλέγει να αγωνίζεται ενάντια στην σκατένια πραγματικότητα, που αναγκαζόμαστε να βιώνουμε.

Αν ενδιαφέρεται κάποιος να μάθει την ιστορία της χώρας μας, της Ιταλίας, αυτό που διηγείται το επίσημο Κράτος, δεν συνιστά παρά μια μεγάλη διαστρέβλωση, μια μεγάλη συσκότιση. Δεν υπήρξαν αθώα θύματα, δεν υπήρξαν κάποιοι τρελοί φρενοβλαβείς, που άρχισαν να πυροβολούν χωρίς λόγο. Αυτό που λέει η ιστορική αλήθεια, είναι ότι στην Ιταλία, από το 1968 μέχρι το 1988, διεξήχθη ένας εμφύλιος πόλεμος χαμηλής έντασης.

Και στους εμφύλιους πολέμους δεν υπάρχουν αθώα θύματα, υπάρχουν πεσόντες. Πεσόντες και των δύο πλευρών. Αυτό αποδεικνύεται, για όποιον θέλει να μελετήσει τη λίστα των στόχων μας, από το ότι εμείς αυτούς που εξοντώσαμε και ήταν όλοι τους εχθροί μας, που μας πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή.

Δημοσιογράφοι, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, δικαστές κλπ. Τα πραγματικά θύματα αυτής της ιστορίας, ήταν όσα προήλθαν από την πολιτική του πραγματικού τρομοκράτη, του ιταλικού Κράτους, με την στρατηγική της έντασης, με τις βόμβες στα τραίνα, στις πλατείες, στις συνδικαλιστικές διαδηλώσεις. Αυτά ήταν τα πραγματικά και μοναδικά αθώα θύματα και δεν τα προκαλέσαμε εμείς.

Σε μια κοινωνία, που είναι διαιρεμένη σε Τάξεις όπως η καπιταλιστική, δε μπορεί να υπάρχει κοινή Μνήμη. Η Μνήμη είναι κι αυτή πεδίο ταξικού πολέμου, πεδίο διεκδίκησης και αποδεικνύει, όσο κι αν την λασπολογήσουν και αν την διαστρεβλώσουν, όπως συνέβη στην Ιταλία με εμάς αλλά και στην Ελλάδα με την 17 Νοέμβρη και στη Γερμανία με την RAF, γεγονός παραμένει ότι δεν μπορούμε να έχουμε κοινή Μνήμη με τους εχθρούς μας. Στον πόλεμο ο καθένας κλαίει τα δικά του θύματα. Εμείς λοιπόν θρηνούμε τα δικά μας θύματα, τους δικούς μας νεκρούς. Για τους δικούς τους νεκρούς δε μας ενδιαφέρει καθόλου, όπως τον Άλντο Μόρο για παράδειγμα.”