ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

Ο Φούριο Ιέζι έγραψε τον Σπάρτακο το 1969, μισό αιώνα μετά την κομμουνιστική εξέγερση στο Βερολίνο και την ταχεία και αιματηρή καταστολή της, όμως αυτό το βιβλίο δεν είναι μια ιστορία εκείνου του σοβαρού συμβάντος, αλλά ένας παθιασμένος στοχασμός σχετικά με το εξεγερσιακό φαινόμενο, τα χαρακτηριστικά, τα σύμβολα και τους μύθους του. Όλα αυτά περιστρέφονται γύρω από τον ορισμό της εξέγερσης, την οποία ο Ιέζι διακρίνει με έναν απολύτως ιδιαίτερο τρόπο από την επανάσταση. Αν η τελευταία παρεμβαίνει, πράγματι, σε όλη την ιστορική διαδικασία και συνεπάγεται την ύπαρξη μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής, η εξέγερση είναι μια αυθεντική “αναστολή του ιστορικού χρόνου”, στην οποία “κάθε πράξη αξίζει καθαυτή”. Ανεξάρτητα από την εξέλιξη των πραγμάτων.
Έτσι ο Σπάρτακος αναπαριστά μεν τις τελευταίες ημέρες της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ και, στον ρυθμό της πρόζας, παρακολουθεί τις μάχες στους δρόμους του Βερολίνου, όμως ξαναδιαβάζει παράλληλα τόσο τον Μαν και τον Μπρεχτ όσο και τους Ντοστογιέφβσκι, Νίτσε, Ελιάντε και Μπακούνιν, προσφέροντας μια θεωρία της πολιτικής και του μύθου, του θεάτρου και της συγγραφής.
Ανακαλυφθέν στα χαρτιά του Ιέζι μετά από μια εκδοτική περιπέτεια που κράτησε τριάντα χρόνια, ο Σπάρτακος παρουσιάζεται τώρα στην ανανεωμένη και ολοκληρωμένη μορφή του, αποτίοντας φόρο τιμής στον μεγάλο γερμανιστή και μυθολόγο, που χάθηκε πρόωρα.
Ένα δυσεύρετο και διαφωτιστικό κείμενο για Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον “ορθό χρόνο της επανάστασης” εμπλουτίζει τη συγκεκριμένη έκδοση και προσθέτει ασυνήθιστες σκέψεις σε μια ζωντανή και αυθεντική ανάλυση, που και σήμερα εμφανίζεται άκρως επίκαιρη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)