ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ ΣΑΝΓΚΑΗ – ΟΙ ΔΥΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

Η κομμουνιστική επανάσταση του Οκτώβρη του 1917 είναι, στην κλίμακα του γίγνεσθαι της ανθρωπότητας, το ξεκίνημα της ζωής. Η επανάσταση του 1917 παραμένει αυτό με αφετηρία το οποίο γνωρίζουμε ότι, σε πείσμα των παροδικών φαινομενικών όψεων, ο κυρίαρχος καπιταλισμός είναι ήδη, και για πάντα, κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Καθήκον μας είναι να κατοικήσουμε σε αυτό το παρελθόν που μας επιβάλλουν, ώστε να οικοδομήσουμε εκεί την πολιτική εστία ενός αληθινού παρόντος, μιας αληθινής ζωής, εκείνης της ζωής που παραμένει στραμμένη προς τη δεύτερη μεταλλαγή, τη μετανεολιθική μεταλλαγή. Έμβλημα αυτού του ζωντανού παρόντος που αντιμάχεται τον θάνατο παραμένει η ρωσική επανάσταση, ένα έμβλημα το οποίο, όσο κι αν φαίνεται ότι ανήκει στο παρελθόν, δεν παύει να είναι, από την πλευρά του, ενάντια στον θάνατο, στραμμένο προς το μέλλον.

Εγκώμιο στις επαναστάσεις· αυτός θα μπορούσε να είναι ο εναλλακτικός τίτλος τού ανά χείρας βιβλίου του Γάλλου φιλοσόφου Αλαίν Μπαντιού.
Εγκώμιο στις επαναστάσεις εν γένει: υπεράσπιση της σημασίας τους για την ανθρώπινη ιστορία, της δυνατότητας και των πρακτικών τους, υπεράσπιση του νήματος της χειραφέτησης που τις συνδέει, του νήματος διεκδίκησης της ισότητας, όπως ορίζει ο Μπαντιού τον στρατηγικό στόχο των συμβάντων τους. Εγκώμιο στις επαναστάσεις όμως και ειδικά: στα δύο καταστατικά επαναστατικά συμβάντα ενός αιώνα που κατακλύζεται από την ανατρεπτική κινητοποίηση των μαζών· εγκώμιο στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και στην κινεζική Πολιτιστική Επανάσταση του 1966.
Με το κείμενο αυτό ο Μπαντιού διατυπώνει μια αναπολογητική υπεράσπιση του ανοιχτού, βίαιου και μετασχηματιστικού χαρακτήρα των επαναστάσεων, λαμβάνοντας έτσι ανοιχτά μέρος στη σφοδρή ιδεολογική μάχη που εξελίσσεται, για να παρέχει στην πλευρά των καταπιεσμένων και του κινήματός τους μια συστηματική αντιμετώπιση της οργανωμένης αναθεωρητικής συκοφάντησης που εξαπολύει εναντίον τους η επίσημη κρατική ιστοριογραφία.

***
Γεννημένος το 1937 στο Μαρόκο, ο Αλαίν Μπαντιού είναι ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές του καιρού μας, με πολυσχιδές έργο που εκτείνεται από τη φιλοσοφία μέχρι τη μυθιστοριογραφία και τη θεατρική συγγραφή. Ήταν από τους πρωτεργάτες του πανεπιστημίου Paris VIII στη Βενσέν, όπου και δίδαξε για τριάντα χρόνια. Υπήρξε διευθυντής του Τμήματος Φιλοσοφίας στην École Normale Supérieure, καθώς και διευθυντής προγράμματος στο Collège International de Philosophie. Ίδρυσε το Διεθνές Κέντρο Μελετών της Σύγχρονης Γαλλικής Φιλοσοφίας. Ενεργά παρών στα γεγονότα του Μάη του 1968, στρατεύτηκε στη μαοϊκή Ένωση Κομμουνιστών Γαλλίας (μαρξιστική-λενινιστική) και αργότερα στην Πολιτική Οργάνωση. Με επίμονη προσήλωση σε ό,τι ορίζει ως «ιδέα του κομμουνισμού», αποπειράται στο έργο του έναν επαναπροσδιορισμό της φιλοσοφίας, θέτοντας ως όρους ύπαρξής της τέσσερα πεδία παραγωγής ετερόκλητων αληθειών: την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη και τον έρωτα.