Περιγραφή
Η κατάρρευση της δικτατορίας δεν σήμανε την απελευθέρωση των προ της δικτατορίας εκσυγχρονιστικών τάσεων. Σήμανε μια νέα πολιτική συγκυρία που στηρίχτηκε στις εξωθεσμικές μορφές οικονομικής πολιτικής συμπεριφοράς, οι οποίες είχαν επιπλεύσει μετά την εξαναγκαστική ανακοπή της τάσης για συμβολαιακή θεσμική κατοχύρωση του συνεκτικού συλλογικού ορθολογικού πυρήνα. Συμπερασματικά και σχηματικά η καταλυτική λειτουργία της δικτατορίας ήταν η σταθεροποίηση της κοινωνικής ενσωμάτωσης, της θεμελιώδους κοινωνικής συναίνεσης στη βάση εξωσυμβολαιακών πρακτικών και συναινετικών όρων πελατειακής μορφής. Κατάσταση που έθεσε τις αρνητικές προϋποθέσεις και την αρνητική υποδομή για τη Δημοκρατία της μεταπολίτευσης και για τις διαδικασίες εκσυγχρονισμού την περίοδο μετά το ’74. Εφόσον η δικτατορία διέκοψε την εξορθολογιστική, εκσυγχρονιστική πορεία της σύνδεσης του κοινωνικού με το πολιτικό, επανέφερε και επανασταθεροποίησε τις αντιστάσεις απέναντι στον εκσυγχρονισμό, όχι μέσω του καταλυτικού ρόλου του καταναγκασμού, αλλά μέσω των εξωθετικών και ανορθολογικών όρων εμπέδωσης της κοινωνικής συναίνεσης και ως εκ τούτου και της λειτουργίας της οικονομίας… Όμως οι νέοι όροι κυριαρχίας, οι νέες μορφές μέσα από τις οποίες η θεμελιώδης κοινωνική συναίνεση λειτουργεί αναπαραγωγικά δεν συγκροτούνται την επαύριο της πτώσης του δικτατορικού καθεστώτος. Διαμορφώνονται ως ένας νέος τρόπος κυριαρχίας σταδιακά για να εμφανιστούν ολοκληρωμένες με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία, παρουσιάζοντας συγχρόνως τα εγγενή προβλήματα και αδιέξοδά τους…
Ο λαϊκισμός, ως κυρίαρχη μορφή συγκρότησης εξωσυμβολαιακής συλλογικότητας αντιθετικής για τη συγκρότηση όρων ορθολογικής συνεκτικότητας της κοινωνικής επικοινωνίας, αποτελεί την ιδεολογική αλλά και πρακτική μορφή που παίρνει η μονοσημαντότητα του τρόπου κυριαρχίας στη δεκαετία του ’80. Είναι η διαδικασία της σύγκλισης του παραδοσιακού και του σύγχρονου κρατισμού σε ένα σχήμα αυταρχικής εξουσίας, το οποίο όμως αναπαράγει κρίσεις διακυβέρνησης και αδυναμία συγκρότησης πολιτικών στρατηγικών, εφόσον αδυνατεί να συγκροτήσει και να εκφράσει λειτουργική συλλογικότητα. […] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
