Επανεξετάζοντας τη θεωρία της δικαιοσύνης – Παραδόσεις 56

Έναν αιώνα μετά τη γέννηση και μισό αιώνα μετά την έκδοση του opus magnum του Ρωλς, οι συμβολές στον παρόντα τόμο, Επανεξετάζοντας τη θεωρία της δικαιοσύνης, φωτίζουν εκ νέου τη στρατηγική δικαιολόγησης της θεωρίας του Ρωλς και τον τρόπο με τον οποίο αυτή αναμετράται με διαρκή διακυβεύματα της πολιτικής φιλοσοφίας και διερευνούν τη δυνατότητά της να παρέχει το θεωρητικό πλαίσιο για να προσεγγίσουμε επίκαιρα προβλήματα. Εισάγοντας εννοιολογικές διακρίσεις και επιχειρώντας εκλεπτύνσεις, φωτίζουν πτυχές της θεωρίας της δικαιοσύνης και διαμορφώνουν συνθετότερα σχήματα που συμβάλλουν στη βαθύτερη κατανόηση της. Αναδεικνύοντας την ισχύ της κανονιστικής πρότασης του Ρωλς όσο και τους περιορισμούς της, επιχειρούν να εμπλουτίσουν το εγχείρημα να αρθρωθούν νέα επιχειρήματα στη βάση της αλλά και να διευρυνθεί το πεδίο εφαρμογής της.
Στην πορεία της συζήτησης για τη δικαιοσύνη αναδύονται παλαιά και νέα ερωτήματα, με επίκεντρο τη θέσμιση μιας δίκαιης κοινωνίας στον ορίζοντα των συγκρούσεων της ύστερης νεωτερικότητας: Ποια είναι τα νήματα που συνδέουν τη θεωρία του Ρωλς με την κλασσική παράδοση της πολιτικής σκέψης; Ποιες σχέσεις, σχέσεις αντιπαλότητας αλλά και εκλεκτικές συγγένειες, τη συνδέουν με σύγχρονα ρεύματα πολιτικού στοχασμού; Ποιες είναι οι μεθοδολογικές και επιστημολογικές προϋποθέσεις που συγκροτούν τη θεωρία της δικαιοσύνης και της προσδίδουν εγκυρότητα και δεσμευτικότητα; Ποιες είναι οι αξιακές δεσμεύσεις της και πώς αυτή επαναπροσδιορίζει τη σχέση μας με τις θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης; Τελικά, τι είναι αυτό που μας ωθεί να ανατρέχουμε στη ρωλσιανή θεωρία κάθε φορά που τίθενται ζητήματα δικαιοσύνης;