ΑΥΤΟΕΘΝΟΓΡΑΦΙΑ

Κάποια στιγμή μέσα στα προηγούμενα εκατό χρόνια γίναμε μάρτυρες μιας απαραίτητης νεωτερικότητας, που τη διαδέχτηκε μια μυστήρια μεταμοντέρνα εκδοχή της- αυτές δεν είναι τίποτε άλλο από γνωστές και κοινότοπες διαπιστώσεις. Ξαφνικά όμως, στον 21ο αιώνα, προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την αμηχανία και τη δυσαρέσκεια για μια καινοφανή, μα ξεφτισμένη και ξεβαμμένη, νεωτερική εκδοχή του παρόντος και της ιστορίας – μια νεωτερικότητα εκτός κάδρου και εκτός εποχής, που είναι γνωστή και ως Off-Modernism (Boym, 2008). Όταν τοποθετούνται ζητήματα ταυτότητας μέσα σε αυτό το πλαίσιο και στην “τραυματική κουλτούρα του τηλετεχνολογικού” (Denzin, 2003, σ. 110), η ερμηνεία της καθημερινότητας είναι προβληματική, όπως, εξάλλου, και ο τρόπος με τον οποίο συγκροτείται και λειτουργεί η ταυτότητα. Η τελευταία φαίνεται να είναι “απομονωμένη”, αποσυναρμολογημένη και αποσυνδεδεμένη από συγκεκριμένες εποχές, τόπους, ιστορίες και παραδόσεις (Hall, 1992, σ. 303).
Γίνεται, επομένως, αντιληπτό ότι οι σύγχρονες ταυτότητες έχουν υποστεί μια ενδιαφέρουσα και αρκετά σημαντική μεταμόρφωση: αν και εξακολουθούν να υπάρχουν, είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητές. Οι πρόσφατες μορφές τους κατασκευάζονται από διαφορετικά υλικά, που, αν και είναι αλληλένδετα, αμφισβητούν διαρκώς την πρωταρχική ουσία τους. Μέσα από ένα σύνθετο σύνολο αρθρώσεων και υπό το πρίσμα των αλληλεπιδράσεων μεταξύ πολιτισμού, ιστορίας και γλώσσας, οι ταυτότητες δεν υπάρχουν μονάχα, αλλά διαρκώς δημιουργούνται. […] (Από την έκδοση)