Αναρχικοί και εργατικό κίνημα. Ανθολογία κειμένων (1881-1912) του Πιότρ Κροπότκιν για τον συνδικαλισμό

“Η απόφαση για τη μετάφραση των κειμένων του Κροπότκιν δεν αποτελεί προϊόν κάποιας φιλοσοφικής αναζήτησης σχετικά με τις θέσεις του για τον συνδικαλισμό. Προέκυψε μέσα από τον αγώνα και πάντα με την επιθυμία να αποτελέσει δυνάμει τροφή για αναζήτηση, εμβάθυνση, συζήτηση, ανταλλαγή εμπειριών σχετικά με τη συνδικαλιστική παρέμβαση στους χώρους εργασίας.

Αναμφίβολα μέσα από τα κείμενα αυτά δεν θα βρεθεί κάποια μαγική συνταγή, η οποία θα μας λύσει τα χέρια και θα μας ανοίξει τον δρόμο στην παρέμβασή μας. Δεν θεωρούμε άλλωστε ότι υφίσταται τέτοια λύση, που θα προέλθει από κάποιο «εγχειρίδιο», όσο καλά και να τα λέει. Η διέξοδος θα βρεθεί μέσα στον αγώνα, μέσα από τη διαπάλη με άλλες ιδέες και αντιλήψεις, μέσα από τις «νίκες» και τις «ήττες» μας, μέσα από την ιδεολογική, πολιτική και συνδικαλιστική συγκρότηση του κινήματος. Με τον εξοπλισμό του με τα απαραίτητα εργαλεία και μεθόδους, που θα του δώσουν τη δυνατότητα να περάσει στην αντεπίθεση.

Με αυτή την έννοια, τα κείμενα που συγκεντρώσαμε, δεν αποτελούν τίποτα άλλο πέρα από μια βάση για συζήτηση και προβληματισμό. Μια βάση που ξεκινάει από την αναγκαιότητα και την επιτακτικότητα της ενεργούς συμμετοχής των αναρχικών στα συνδικάτα. Μιας συμμετοχής που για δεκαετίες θεωρούνταν ως κάτι ξένο και μέχρι σήμερα παραμένει ένα ζήτημα από το οποίο παράγονται πολλές στρεβλώσεις. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ολοκληρωμένες οι θέσεις που παρουσιάζει ο Κροπότκιν, ούτε ότι μπορούν να μεταφερθούν αυτούσιες στο σήμερα. Είναι σημαντικό όμως να επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε τη λογική που εμφωλεύει πίσω από αυτές.Βλέπουμε λοιπόν, ότι το ζήτημα της συνδικαλιστικής παρέμβασης με απτούς και υλικούς όρους στα ζωντανά και μαζικά όργανα των εργαζομένων, που δεν είναι άλλα από τα σωματεία τους, βρισκόταν ανέκαθεν στην ατζέντα των αναρχικών.

Με την ελπίδα να συναντηθούμε στους αγώνες της εργατικής τάξης για την ανατροπή του σάπιου κόσμου της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Με την ελπίδα να συνεισφέρουμε -ως σάρκα από τη σάρκα της εργατικής τάξης- τόσο στην ενίσχυση του μετώπου προάσπισης των ταξικών συμφερόντων, όσο και, βάζοντας μπροστά τις δικές μας ανάγκες, στο πέρασμα στην αντεπίθεση. Να κρατήσουμε σαν αμόνι και να χτυπήσουμε σαν σφυρί μαζί με τα ταξικά μας αδέρφια. Να αντισταθούμε στην επιβολή των συνθηκών σύγχρονης σκλαβιάς και στην επίθεση πάνω στα κεκτημένα και στα δικαιώματά μας. Να βρεθούμε με όλες μας τις δυνάμεις εκεί που αναπνέει ο αγώνας για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία. Να οργανώσουμε την αυτοάμυνα και την αντεπίθεση.

Όπως γράφει και ο Κροπότκιν: «Αυτή η κόκκινη σημαία -η ελπίδα των σκληρά εργαζόμενων και βασανισμένων μαζών- αποτελεί τώρα δική μας κληρονομιά. Ας την κρατήσουμε ακλόνητη και ακηλίδωτη· ας ζήσουμε γι’ αυτή και, αν είναι αναγκαίο, ας πεθάνουμε γι’ αυτή, όπως έκαναν τα αδέρφια μας στο Σικάγο».”