Περιγραφή
“Όλοι ενδίδουν”, είπες ξαφνικά, “σ’ αυτή
την ακαθόριστη ηλικία, χωρίς αποσκευές,
χωρίς προορισμό, σχεδόν χωρίς θλίψη.
Δεν κινδυνεύαμε άλλο από την ασυμπλήρωτη
νεότητα, από το φυσερό και τ’ αμόνι της”.
Ανέτοιμος βρέθηκες στους φωταγωγημένους
δρόμους, η πολυώροφη μοναξιά πετούσε
τ’ απομεινάρια μιας θύμησης ψαλιδισμένης
που μόνη παρηγοριά είχε ένα παμπάλαιο
σφύριγμα νύχτας παιδικών Χριστουγέννων.
Λιγόστεψε ο κόσμος, έμεινε μια φωτογραφία
με τσακισμένες άκρες, δειλές χειρονομίες,
κι ένα βάζο με κοντά μανουσάκια που απολήγουν
στο πιο αινιγματικό θρόισμα. Όμως δεν αμφιβάλλεις:
ένοικοι των θαυμάσιων μυστικών υπάρχουν ακόμη.
