ΑΚΑΤΑΛΥΤΟΙ ΔΕΣΜΟΙ ΙΙΙ

ΑΓΝΑΝΤΕΜΑ

Τους άρεσε πολύ να κορφοκόβουν
τον καπνό σαν το βραδάκι ερχόταν,
γιατί σαν η δροσούλα έπεφτε,
ανεπαχθές και εύκολο αυτό τούς γινόταν.
Πληγές τα χέρια τους, σκληρή και άγρια του καπνού η δουλειά.
Χαρά και ανακούφιση όταν το μαϊστράλι της Αμβρακίας
σηκωνόταν, αναπνοή, ανάσα ζωής γινόταν και ευλογία.

Μοναχική, ήρεμη, απαιτητική, στωική η δουλειά του καπνού.
Ρίζα τη ρίζα, φύλλο το φύλλο, εγωιστικά μας φέρεται,
όπως ο καπνιστής, εγωιστής,
μοναχικός κι απόμακρος,
στις σκέψεις του κλεισμένος, σε εκείνη την απόλαυση.

Οπτασία τ’ απόβραδο
σαν το φεγγάρι έβγαινε απ’ τον Πεταλά
κι ο ήλιος εκεί στον Άγριλο τους αποχαιρετούσε.
Τότε, με τις παλάμες τους τις μαυρισμένες
απ’ την πίσσα του καπνού, γεμάτες μόχθο,
αγναντεύοντας στοχαστικά τον ορίζοντα,
με τον νου και την ψυχή,
η σκέψη πέρα απ’ τ’ όνειρο, τ’ ακαρποφόρητο,
μακριά, στων οραμάτων τους δρόμους πήγαινε.
[Από την έκδοση]