ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑ

Για την ώρα παρατηρούσα πάνω από την ωραία πύλη ένα γουρλωμένο, γεμάτο υγρά μάτι που μπατάροντας αργά-αργά μεταμορφώθηκε σε σκάφος, η ίριδα εκτάθηκε προς τα πάνω σαν φουγάρο και τα βλέφαρα έφτιαξαν το σκαρί. Στην πρύμνη φάνηκε η φιγούρα της μάνας μου στις παλιές ομορφιές της. Χαιρετούσε με το χέρι υψωμένο σαν να έφευγε για πάντα -ό,τι θα γινόταν σε πολύ λίγο. Γύρισα πίσω μου και αντίκρισα το γυάλινο μάτι της, προσηλωμένο εκεί όπου έβλεπα πριν το χέρι της. Ξαφνικά η Άρτεμη την παράτησε και ήρθε κοντά μου. «Πάρε από κει το πόδι σου», ψιθύρισε, εννοώντας φαντάζομαι πώς υπήρχε κίνδυνος να το πατήσει η Νάνσυ τηρώντας το έθιμο. Γύρισα και κοίταξα το πλάσμα δίπλα μου και σαν από αντίδραση σκούντησα με το λουστρίνι μου το γοβάκι της για να της υπενθυμίσω αυτή της την υποχρέωση. Ένα μακάριο και γλυκό φέγγισμα απλώθηκε στο πρόσωπό της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)