ΩΟΝ

Λένε πως το διάστημα είναι το βασίλειο της σιωπής, μα κάθε άλλο, Λούκιε. Καθώς χαράζει την ασταμάτητη πτώση της, η πυρακτωμένη μου κάψουλα δονείται σε μια λεπτή συχνότητα, ταράζεται από παλμούς και ρυθμικά σχήματα. Τα αυτιά μου πετρωμένα, έχουν χάσει πια τη δυνατότητα να ακούν, μα το σώμα μου συντονίζεται σιγά σιγά σαν ένα μοναδικό σημείο σε μια χορδή που συνδέει τις άκρες του κόσμου. Οι μέρες περνάνε χωρίς να ανατέλλει ή να δύει κάποιο φως. Το μηχάνημα υπεριωδών έχει χάσει από πολλού τον χρονισμό του. Καθώς μεταβαίνω από τον ύπνο στον ξύπνιο, το εύρος της ταλάντωσης ολοένα και μικραίνει, και βρίσκομαι να περιστρέφομαι γύρω από τη σκανδάλη του ύπνου χωρίς να γνωρίζω από ποια πλευρά της βρίσκομαι. Δεν ξέρω ποια όψη της συνείδησής μου σου μιλάει, Λούκιε, δεν έχω πλέον κάπου να πιαστώ για να διαπιστώσω αν όλο αυτό είναι απλώς ένα όνειρο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου