Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Βίωνε μια ενόχληση ραγδαία αυξανόμενη από τα μύχια στην εξωστρέφεια του δέρματος: τα χαλάζια των δακρύων της τη γαργαλούσαν. […] Φεύγοντας, θέλησε να σβήσει το φως από συνήθεια που πιο πολύ με κατάρα έμοιαζε, εφόσον, αν άφηνε το φως αναμμένο, θα είχαν αποτραπεί πολλά κακά, δαιμονικά και μη. Μη βρίσκοντας τον διακόπτη του αρχέγονου, ερυθρόμορφου ρυθμού λαμπατέρ, τράβηξε με το νοτισμένο από τα κλαψουρίσματα χέρι της το καλώδιο. Ρεύμα στιγμιαίο κι ανεπαίσθητο τη χτύπησε σαν παβλοφική μνήμη. Ήταν άλλη. (Εύλογα βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς πώς τα έμαθα εγώ αυτά ενώ κοιμόμουν: μου τα είπε ένα πουλάκι, μια ψευδομαρτυριάρα κίσσα, μια καρακάξα μαύρη πίσσα, μια κάποια κάργια είτε φανταχτερού πτερώματος είτε πτερόρροιας -αυτό θα το κρίνουν κοινό και κριτικοί- το οποίο λέγεται “μυθοπλασία”). (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)