ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 4

5,00 

Editorial της πολιτικής επιθεώρησης “κοινωνικός αναρχισμός” #4

«πόσες γνώσεις δεν υπερνικά η ενστικτώδης ηδονή για το κράτος!»
φρίντριχ νίτσε

«το κράτος είναι προϊόν των ανισοτήτων της αγοράς και το ισχυρότερο εργαλείο για τη διαιώνισή τους, ένας μηχανισμός βίας που στηρίζεται στον υπονομευτικό για οιαδήποτε έννοια ανθρώπινης ελευθερίας, ή έστω απλής αξιοπρέπειας, διαχωρισμό κυβερνώντων κυβερνωμένων. Η ανάδυση του κράτους στην ιστορία ήταν ένα αποφασιστικό βήμα στην κατεύθυνση της ανθρώπινης υποδούλωσης. Και αυτό το βήμα είχε ως προϋπόθεση έναν πολύ πιο μακραίωνο μετασχηματισμό, τον σφετερισμό των λειτουργιών της μητρότητας από το πατριαρχικό γένος και τον εξανδραποδισμό των γυναικών ως αναπαραγωγικών μέσων για την ελεγχόμενη μεταβίβαση της περιουσίας. Πατριαρχική δομή και ιδιωτική ιδιοκτησία πάνε χέρι χέρι μέσα στην ιστορία»
φώτης τερζάκης

«ακόμα και όταν η κατάργηση του κράτους είναι γραμμένο πάνω στη σημαία του, το κόμμα μεταμορφώνει τη βιομηχανικά υποανάπτυκτη πατρίδα του σε μυστικό όραμα όμοιο με εκείνο των βιομηχανικών δυνάμεων που έχουν αηδιάσει με τον κοινοβουλευτισμό και δεν μπορούν πια να ζήσουν χωρίς τον φασισμό. Το επαναστατικό κίνημα αντανακλά αρνητικά την κατάσταση ενάντια στην οποία επιτίθεται».
μαχ χορκχάιμερ

κόντρα στη γενικευμένη ενδοτικότητα των ημερών, υπάρχει μια αντίσταση που επιμένει. Όχι για το καπρίτσιο της άρνησης, αλλά γιατί αισθάνεται πως έχει χρέος να διαφυλάξει ό,τι μπορεί ακόμα να διασωθεί. Το κράτος της αριστερής ηγεμονίας απέδειξε ήδη τη φαιδρότητά του. Το θέαμα του νεομπαρόκ εθνικισμού δίπλα στις κούφιες υποσχέσεις για ένα μέλλον εντός και επί τα αυτά του καπιταλιστικού παρόντος, η αμείωτη ένταση της καταστολής, το χτύπημα ελεύθερων χώρων, η άλωση του ασύλου στο όνομα της υπεράσπισής του ήταν απλά το προμήνυμα. Ας μην έχουμε αυταπάτες: όταν ο ορυμαγδός της ετερόδοξης προσδοκίας προσγειωθεί στο δια ταύτα των αμετάθετων αναγκών, η συντριβή θα έχει τον χαρακτήρα της πρόσκρουσης. Τα συντρίμμια της κοινωνίας καλούνται σήμερα να ανασυνταχθούν πριν η αναβαπτισμένη εκδοχή του κρατικού ολοκληρωτισμού επιχειρήσει την τελική λύση.

η κυρίαρχη ιδεολογία δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την υποδούλωση των ανθρώπων. Ακέραιη είναι και η ευθύνη της επαναστατικής θεωρίας, στον βαθμό που αδυνατεί να προσφέρει σύγχρονα αναλυτικά εργαλεία υπέρβασης των σημερινών αδιεξόδων. Όσο η θεωρία για το κράτος μένει δέσμια της απλής αναπαραγωγής παραδοσιακών τσιτάτων -που παρά την αδιαμφισβήτητη αλήθεια τους, αντιμάχονται μια μορφή κράτους που έχει παρέλθει- είναι καταδικασμένη να συντριβεί στο έδαφος της πραγματικότητας.

η διατύπωση μιας σύγχρονης θεωρίας για το κράτος είναι επιτακτικής σημασίας. Μια τέτοια δουλειά ασφαλώς δεν είναι εύκολη, και τις απαντήσεις δεν μπορεί να τις δώσει μια πολιτική επιθεώρηση αλλά μόνο ένα ζωντανό κίνημα. Στο παρόν τεύχος αποφασίσαμε να θέσουμε τα ερωτήματα, να γενεαλογίσουμε την αντίσταση απέναντι στον νόμο, καθώς και τις παραδοσιακές αντικρατικές θέσεις, να ανιχνεύσουμε τις ιστορικές και ανθρωπολογικές ρίζες της εμφάνισης των θεσμών διαχωρισμένης εξουσίας, να παρουσιάσουμε παραδείγματα εναλλακτικής οργάνωσης απ’ όλο τον κόσμο, να ανοίξουμε διάλογο με απόψεις που προτείνουν άλλες στρατηγικές – ακόμα και ξένες προς τις δικές μας.

γράφουμε για να ανοίξουμε τα ερωτήματα, για να προκαλέσουμε τη συζήτηση. Όχι για να περιχαρακώσουμε τις παγιωμένες μας απόψεις. Άλλωστε οι δικές μας αλήθειες, εν αντιθέσει με όλα τα στρατηγήματα της κυριαρχίας, βρίσκουν το νόημά τους μέσα από τη συνεχή τους τριβή με όλες τις όψεις του πραγματικού.

ο νίτσε λέει πως το κράτος είναι η αργή συλλογική αυτοκτονία που ονομάζουν «ζωή». Αν θέλουμε, λοιπόν, να ξαναβρούμε τη ζωή, πρέπει να καταστρέψουμε άμεσα αυτή τη συνεχή απειλή που επικρέμαται πάνω από την ανθρωπότητα. Απέναντι στον σύγχρονο λαβύρινθο του κράτους και της αγοράς, επιβάλλεται να πιάσουμε εκείνον τον μίτο που θα μας οδηγήσει στο μονοπάτι για τον οριστικό φόνο του τέρατος.

Σε απόθεμα (επιπλέον μπορεί να ζητηθεί κατόπιν παραγγελίας)

Κωδικός προϊόντος: NO ISBN 0030867676 Κατηγορία:

Περιγραφή

Editorial της πολιτικής επιθεώρησης “κοινωνικός αναρχισμός” #4

«πόσες γνώσεις δεν υπερνικά η ενστικτώδης ηδονή για το κράτος!» 
φρίντριχ νίτσε 

«το κράτος είναι προϊόν των ανισοτήτων της αγοράς και το ισχυρότερο εργαλείο για τη διαιώνισή τους, ένας μηχανισμός βίας που στηρίζεται στον υπονομευτικό για οιαδήποτε έννοια ανθρώπινης ελευθερίας, ή έστω απλής αξιοπρέπειας, διαχωρισμό κυβερνώντων κυβερνωμένων. Η ανάδυση του κράτους στην ιστορία ήταν ένα αποφασιστικό βήμα στην κατεύθυνση της ανθρώπινης υποδούλωσης. Και αυτό το βήμα είχε ως προϋπόθεση έναν πολύ πιο μακραίωνο μετασχηματισμό, τον σφετερισμό των λειτουργιών της μητρότητας από το πατριαρχικό γένος και τον εξανδραποδισμό των γυναικών ως αναπαραγωγικών μέσων για την ελεγχόμενη μεταβίβαση της περιουσίας. Πατριαρχική δομή και ιδιωτική ιδιοκτησία πάνε χέρι χέρι μέσα στην ιστορία» 
φώτης τερζάκης 

«ακόμα και όταν η κατάργηση του κράτους είναι γραμμένο πάνω στη σημαία του, το κόμμα μεταμορφώνει τη βιομηχανικά υποανάπτυκτη πατρίδα του σε μυστικό όραμα όμοιο με εκείνο των βιομηχανικών δυνάμεων που έχουν αηδιάσει με τον κοινοβουλευτισμό και δεν μπορούν πια να ζήσουν χωρίς τον φασισμό. Το επαναστατικό κίνημα αντανακλά αρνητικά την κατάσταση ενάντια στην οποία επιτίθεται». 
μαχ χορκχάιμερ 

κόντρα στη γενικευμένη ενδοτικότητα των ημερών, υπάρχει μια αντίσταση που επιμένει. Όχι για το καπρίτσιο της άρνησης, αλλά γιατί αισθάνεται πως έχει χρέος να διαφυλάξει ό,τι μπορεί ακόμα να διασωθεί. Το κράτος της αριστερής ηγεμονίας απέδειξε ήδη τη φαιδρότητά του. Το θέαμα του νεομπαρόκ εθνικισμού δίπλα στις κούφιες υποσχέσεις για ένα μέλλον εντός και επί τα αυτά του καπιταλιστικού παρόντος, η αμείωτη ένταση της καταστολής, το χτύπημα ελεύθερων χώρων, η άλωση του ασύλου στο όνομα της υπεράσπισής του ήταν απλά το προμήνυμα. Ας μην έχουμε αυταπάτες: όταν ο ορυμαγδός της ετερόδοξης προσδοκίας προσγειωθεί στο δια ταύτα των αμετάθετων αναγκών, η συντριβή θα έχει τον χαρακτήρα της πρόσκρουσης. Τα συντρίμμια της κοινωνίας καλούνται σήμερα να ανασυνταχθούν πριν η αναβαπτισμένη εκδοχή του κρατικού ολοκληρωτισμού επιχειρήσει την τελική λύση. 

η κυρίαρχη ιδεολογία δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την υποδούλωση των ανθρώπων. Ακέραιη είναι και η ευθύνη της επαναστατικής θεωρίας, στον βαθμό που αδυνατεί να προσφέρει σύγχρονα αναλυτικά εργαλεία υπέρβασης των σημερινών αδιεξόδων. Όσο η θεωρία για το κράτος μένει δέσμια της απλής αναπαραγωγής παραδοσιακών τσιτάτων -που παρά την αδιαμφισβήτητη αλήθεια τους, αντιμάχονται μια μορφή κράτους που έχει παρέλθει- είναι καταδικασμένη να συντριβεί στο έδαφος της πραγματικότητας. 

η διατύπωση μιας σύγχρονης θεωρίας για το κράτος είναι επιτακτικής σημασίας. Μια τέτοια δουλειά ασφαλώς δεν είναι εύκολη, και τις απαντήσεις δεν μπορεί να τις δώσει μια πολιτική επιθεώρηση αλλά μόνο ένα ζωντανό κίνημα. Στο παρόν τεύχος αποφασίσαμε να θέσουμε τα ερωτήματα, να γενεαλογίσουμε την αντίσταση απέναντι στον νόμο, καθώς και τις παραδοσιακές αντικρατικές θέσεις, να ανιχνεύσουμε τις ιστορικές και ανθρωπολογικές ρίζες της εμφάνισης των θεσμών διαχωρισμένης εξουσίας, να παρουσιάσουμε παραδείγματα εναλλακτικής οργάνωσης απ’ όλο τον κόσμο, να ανοίξουμε διάλογο με απόψεις που προτείνουν άλλες στρατηγικές – ακόμα και ξένες προς τις δικές μας. 

γράφουμε για να ανοίξουμε τα ερωτήματα, για να προκαλέσουμε τη συζήτηση. Όχι για να περιχαρακώσουμε τις παγιωμένες μας απόψεις. Άλλωστε οι δικές μας αλήθειες, εν αντιθέσει με όλα τα στρατηγήματα της κυριαρχίας, βρίσκουν το νόημά τους μέσα από τη συνεχή τους τριβή με όλες τις όψεις του πραγματικού. 

ο νίτσε λέει πως το κράτος είναι η αργή συλλογική αυτοκτονία που ονομάζουν «ζωή». Αν θέλουμε, λοιπόν, να ξαναβρούμε τη ζωή, πρέπει να καταστρέψουμε άμεσα αυτή τη συνεχή απειλή που επικρέμαται πάνω από την ανθρωπότητα. Απέναντι στον σύγχρονο λαβύρινθο του κράτους και της αγοράς, επιβάλλεται να πιάσουμε εκείνον τον μίτο που θα μας οδηγήσει στο μονοπάτι για τον οριστικό φόνο του τέρατος. 

Επιπρόσθετες Πληροφορίες

Συγγραφέας

Έτος

Εκδόσεις

Προμηθευτής

Έκπτωση Προμηθευτή

Άλλα