Περιγραφή
Περιεχόμενα Τεύχους
Editorial | Να μη συμβιβαστούμε με μια κοινωνία πολέμου, ολέθρου και καταστολής
Ευρωεκλογές, Ευρωπαϊκή Ένωση και Αριστερά
Η εργατική πρωτομαγιά ήταν και είναι επίκαιρη!
Φοιτητικό κίνημα: Ο αγώνας είναι μπροστά μας
Ο τρελός και αναρχικός Λένιν στις «Θέσεις του Απριλίου»
2014 – 2024: Από την EuroMaidan στις κυβερνήσεις Ορμπάν – Μελόνι
Οι συλλήψεις αγωνι(στρ)ών τη μέρα της διεθνιστικής διαδήλωσης για τα Ίμια/Kardak
Άλλη μια αναβολή βούτυρο στο ψωμί των φασιστών
Εμπρός για την αθώωση των 10 διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών της διεθνιστικής συγκέντρωσης
Η πολιτική των διώξεων της ΝΔ δεν θα μας σταματήσει
Στον δρόμο για την οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς στους χώρους εργασίας
Μετά την απεργία της ΓΣΕΕ 17/4 τι;
Αντιφασιστική Φρουρά 58
Editorial
Να μη συμβιβαστούμε με μια κοινωνία πολέμου, ολέθρου και καταστολής
Η συνεχιζόμενη σφαγή των Παλαιστινίων στη Γάζα και η αναμενόμενη απάντηση του Ιράν φέρνουν ένα ακόμα βήμα πιο κοντά σε έναν γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή. Προφανώς, το Ισραήλ δεν χρειαζόταν τα 100 drones του ιρανικού στρατού για να ξεράσει το δολοφονικό του μένος. Οι σφαγές αμάχων, ακόμα και παιδιών, αποτελούν businessasusual του σιωνιστικού απαρτχάιντ. Όμως γίνεται όλο και πιο φανερό πως δεν υπάρχει ειρηνική διέξοδος στην κρίση. Το Ισραήλ και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι αποφασισμένες να επεκτείνουν την παγκόσμια τρομοκρατία τους. Απλώς, διαφωνούν στον ρυθμό.
Το Ιράν ακολουθεί τον βηματισμό μετά τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ και προσεκτικά προσπαθεί να αναδείξει τον εαυτό του ως «κέντρο» στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η αντίσταση χωρών ενάντια στα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού βρίσκονται σε εξέλιξη σε ολόκληρο τον πλανήτη. Όλο και περισσότερο δημιουργείται ένα τεράστιο αλλά εύθραυστο ντόμινο που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες του παγκόσμιου ανταγωνισμού.
Στο εσωτερικό, έχουμε την κυβέρνηση της ΝΔ που είναι αποφασισμένη να πολιτευτεί ως Μαρία Αντουανέτα. Ξεδιάντροπα και προκλητικά αδιαφορεί για τη φτωχοποίηση του λαού και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η υποστήριξη του δικού της κόσμου: όλων των μπάτσων, των μαφιόζων, των δικαστών, των μεγαλοαστών. Την ώρα που απέλυε τον εργαζόμενο διοικητικό του ΕΚΠΑ για συμμετοχή σε συνδικαλιστική δράση, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εξηγούσε γιατί ένας μαφιόζος μπάτσος καταδικασμένος τελεσίδικα στον Άρειο Πάγο, έχοντας εκτίσει και μέρος ποινής για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, μπορούσε να υπηρετεί στο αστυνομικό σώμα, να παίρνει μισθούς από το δημόσιο και να αποτελεί κομμάτι της δίωξης του λαού. Η καταστολή του λαϊκού κινήματος και των οργανώσεών του αποτελούν μονόδρομο για την αστική τάξη, για να εμποδιστεί να εκφραστεί η οργή απέναντι στους δολοφόνους των Τεμπών και της Πύλου.
Η αυξανόμενη επιθετικότητα του διεθνούς ιμπεριαλισμού και του εθνικού μας αστικού μπλοκ φέρνει σε αδιέξοδα τις ρεφορμιστικές στρατηγικές. Η αριστερά, που αναζητεί να κόψει δρόμο από τις επαναστατικές στρατηγικές γρήγορα, αντιμετωπίζει τελικά το ότι ο δήθεν «μαζικολαϊκός» δρόμος φέρνει από την πίσω πόρτα τα ίδια αμείλικτα διλήμματα.
Στο επίπεδο των διεθνών ανταγωνισμών και του πολέμου υπάρχουν δύο βασικές στρατηγικές στην υπάρχουσα αριστερά: η πολιτική των ίσων αποστάσεων και ο αντιιμπεριαλισμός. Ευτυχώς, η δυτικόφιλη πτέρυγα δεν είναι υπαρκτή μαζικά στο κίνημα. Η πρώτη λογική μιλάει για «ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς» όπου και οι δυο πλευρές (μέσα ή έξω από την ΕΕ) λειτουργούν σε καπιταλιστικά πλαίσια οπότε δεν υπάρχει κάποιο «προοδευτικό στρατόπεδο ή πολιτική». Η δεύτερη αντίληψη αναγνωρίζει κάποια αντικειμενικά, αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά σε αστικές χώρες που οφείλουμε να στηρίξουμε. Και οι δυο πλευρές μένουν στα μισά του δρόμου.
Ο ισαποστακισμός της πρώτης άποψης ακολουθείται από παράλυση και αδυναμία ενεργούς πολιτικής εμπλοκής. Επενδύει περισσότερο στην ειρήνη του σήμερα και σε έναν στρουθοκαμηλισμό του αύριο ελπίζοντας οι όποιες πολεμικές εντάσεις να είναι σύντομες και μακριά μας. Ο αντιιμπεριαλισμός της δεύτερης άποψης είναι άλλου τύπου αναγνώριση αδυναμίας: εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα στρατεύματα της Ρωσίας ή της Κίνας αναζητώντας κακέκτυπα του Κόκκινου Στρατού. Φυσικά ούτε κατά διάνοια να αναδείξουν την Τουρκία ως «προοδευτική» δύναμη. Ο αντιιμπεριαλισμός είναι καλός όταν είναι μακριά μας αλλά όταν ο «εθνικός εχθρός» κλείνει τα σύνορα στα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα ή στηρίζει τους Παλαιστίνιους είναι «ύποπτος».
Απέναντι στην κλιμάκωση των εθνικών και πολεμικών συγκρούσεων ο επαναστατικός ντεφαιτισμός, η τακτική του «πολέμου ενάντια στη δική σου αστική τάξη» δεν είναι μακρινό όραμα, αλλά μοναδική ρεαλιστική απάντηση. Αποτελεί το μοναδικό εργαλείο που δεν θα παραλύσει το ταξικό κίνημα όταν θα προκύπτουν τα αστικά διλήμματα. Όχι γιατί δεν θα μπορούσε να προκύψει κάποιος σχηματισμός αντίπαλος του ΝΑΤΟ, αλλά γιατί οι στόχοι του δεν θα έχουν απολύτως καμία σχέση και σύνδεση με τις ελπίδες και τα οράματα της αριστεράς και του σοσιαλισμού.
Στο εσωτερικό μέτωπο, η αυξανόμενη καταστολή της κυβέρνησης που προσπαθεί να διαλύσει τις δομές και οργανώσεις του ταξικού κινήματος δεν απαντιέται με γενικόλογα κινήματα αλληλεγγύης. Η αστική τάξη επιβάλλει νέα επίπεδα νομιμότητας, νέα όρια που θα μπορεί να κινηθεί το εργατικό κίνημα. Η συμβιβασμένη πτέρυγα της αριστεράς μάς καλεί να αναγνωρίσουμε τα νέα όρια και μας καλεί να γίνουμε (όπως στην καραντίνα) προσαρμοστικοί στις νέες συνθήκες μαζικού κινήματος. Όμως το εργατικό κίνημα δεν έχει παραδώσει τα όπλα. Δεν έχουμε συντριβεί για να δούμε τις «νέες συνθήκες». Δεν θα εγκαταλείψουμε αμαχητί τις απεργίες, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις και τις απεργιακές φρουρές. Με ή χωρίς τα συνδικάτα που ανταγωνίζονται στο ποιο θα ξεπουλήσει πιο καλά το εργατικό κίνημα, με ή χωρίς την κοινοβουλευτική αριστερά που αναζητεί νέους διόδους στην αστική διακυβέρνηση.
Η αριστερά έχει μέλλον και αυτό είναι επαναστατικό. Η επανάσταση από τη μεταρρύθμιση δεν διαφέρει στις διακηρύξεις. Όλες οι εκδοχές αναφέρονται στον σοσιαλισμό, στην ειρήνη, στη δικαιοσύνη, στην κοινωνική αλληλεγγύη και στην εξουσία των εργαζομένων κόντρα στη δικτατορία του κεφαλαίου. Επαναστατική στρατηγική σήμερα είναι η ανάδειξη των ξεχωριστών εργαλείων της εργατικής τάξης. Να χτίσουμε τα όπλα του ταξικού πολέμου: πολιτικά με τον ντεφαιτισμό και την επίθεση στη δική μας αστική τάξη και οργανωτικά χτίζοντας κάθε κινητοποίηση που απαγορεύει το αστικό κράτος.
Το πόσο σύντομα θα αναμετρηθούμε με τη βαρβαρότητα του κεφαλαίου δεν το ορίσουμε ούτε εξαρτάται από εμάς. Εμείς οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι όταν θα τεθεί το δίλημμα: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
