Περιγραφή
Περιεχόμενα Τεύχους
Editorial | Το εργατικό κίνημα και οι πρωτοπορίες στη μάχη ενάντια στη ΝΔ
Στασιμοπληθωρισμός και πληθωρισμός απληστίας: Οι καπιταλιστές ακονίζουν τα μαχαίρια
Η κλιμάκωση των επιθέσεων του σιωνιστικού κράτους στη Γάζα
Να καταδικαστούν οι επικεφαλής της φασιστικής ενέδρας στο Πέραμα
Η Πολιτική Απόφαση της 9ης Οργανωτικής Ολομέλειας
Ο κανόνας θα είναι η φυλακή
Να συνεχίσουμε τη μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας
Όχι στον περιορισμό των δικαιωμάτων μας
Το ζήτημα της παρένθετης κύησης ως επιλογή για τα ομόφυλα ζευγάρια, συμπυκνώνοντας όλες τις πτυχές της έμφυλης καταπίεσης
Παρισινή Κομμούνα 1871: Η εξουσία στα χέρια των εργατών
Ουκρανία: 2 χρόνια πολέμου όπου η Δύση βαλτώνει και η Ελλάδα καπηλεύεται
Το εργατικό κίνημα δέχεται επίθεση. Ώρα για αντεπίθεση
Παρεμβάσεις σε χώρους εργασίας – δραστηριοποίηση στα σωματεία
Αντιφασιστική Φρουρά 57
Editorial
Το εργατικό κίνημα και οι πρωτοπορίες στη μάχη ενάντια στη ΝΔ
Τα τελευταία δύο χρόνια υπάρχει μια επανεμφάνιση του εργατικού κινήματος με τους κλασσικούς όρους. Η συνειδητή αδράνεια της ΓΣΕΕ (που βρίσκεται στα όρια της καθεστωτικής συνενοχής και συγκυβέρνησης) δεν έχει εμποδίσει την ύπαρξη εργατικών απεργιών και κινητοποιήσεων.
Τα εργατικά κέντρα, οι κλαδικές ομοσπονδίες μαζί με αρκετά αγωνιστικά πρωτοβάθμια σωματεία συγκροτούν ένα μίνιμουμ δίκτυο οργανώσεων που βοηθάει στην έκφραση πολιτικού αγώνα της τάξης. Ανάμεσα στις 8/3/2023 και 28/2/2024 που έγιναν «πανεργατικές απεργίες χωρίς ΓΣΕΕ» έγιναν δεκάδες εργατικές κινητοποιήσεις. Η δολοφονία των Τεμπών δημιούργησε ένα μαζικό πολιτικό ρεύμα ανατροπής της κυβέρνηση που, όμως, έχει μείνει χωρίς πυξίδα. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το τελευταίο κομμάτι του παζλ ανικανότητας της αριστεράς να προτάξει ένα νικηφόρο σχέδιο ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων. Οι λαϊκές τάξεις δοκιμάζουν να παλέψουν, χρησιμοποιούν τα εργαλεία που προσφέρουν οι οργανώσεις του κινήματος αλλά δεν τις εμπιστεύονται πολιτικά.
Υπάρχουν διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις που συσπειρώνουν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου. Η μάχη ενάντια στην Πανεπιστημιακή Αστυνομία, στο έγκλημα των Τεμπών και στην ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ είναι τα πιο αναγνωρισμένα. Αλλά και οι διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου, της Πρωτομαγιάς και του Γρηγορόπουλου συγκέντρωσαν διαδηλωτές πέρα από κάθε πρόβλεψη. Όμως αυτοί οι αγωνιστές και αγωνίστριες δεν συσπειρώνονται στον ίδιο βαθμό ως μέλη σωματείων και κομμάτων. Αυτό το γεγονός η αριστερά το αντιμετωπίζει με αμηχανία και συντηρητική ματιά.
Ο χώρος ΣΥΡΙΖΑ μπαίνοντας στην Κασσελάκια δίνη, δημιουργεί μια δεύτερη γενιά «ΠΑΣΚΕ» στα μαζικά κινήματα. Χωρίς να έχει αντίστοιχη μαζικότητα και ιστορία, δημιουργεί μια σειρά γραφειοκρατών που επιβιώνουν ως συντεχνιακοί συνδικαλιστικοί μηχανισμοί ανεξάρτητοι από κόμματα και πολιτικές στρατηγικές. Το ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ έχει βρεθεί σε αδιέξοδο: επιχειρεί να χτίσει σωματεία αλλά χωρίς να μπορεί να προσφέρει τίποτα ως πολιτική στρατηγική. Το αποτέλεσμα είναι να ποντάρει σε αφηρημένους πανηγυρισμούς και γενικόλογες «νίκες του κινήματος». Οι γραφειοκράτες προσπαθούν να πείσουν για «την αξία της συμμετοχής στην ταξική πάλη» ακόμα κι αν δεν κερδίζουμε τίποτα. Τα μέτρα περνάνε, οι νόμοι ψηφίζονται, ο λαός φτωχοποιείται αλλά «σημασία έχει να παλεύουμε».
Ο χώρος που αναφέρεται η αντικαπιταλιστική αριστερά βρίσκεται σε ακόμα μεγαλύτερη αμηχανία και αδιέξοδα. Πολλές φορές απλά αντικαθιστά την παλιά γραφειοκρατία, χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία και ελπίζει να αναγνωριστεί ως η «ηγεσία» του κινήματος.Ένα κομμάτι του σιγοντάρει τη φρασεολογία της «νίκης του κινήματος» ελπίζοντας πως αυτό το λανσάρισμα πανηγυριού θα μεγαλώσει την αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης. Ένα άλλο κομμάτι του κάνει αγωνιστική πλειοδοσία: προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει πως ένα – δυο πιο μαξιμαλιστικά συνθήματα και ένα ύψωμα φωνής μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Στην πράξη οι υπαρκτές κοινωνικές πρωτοπορίες δίνουν τη μάχη τους μέσα από κρατικές επιθέσεις και ρεφορμιστικούς συμβιβασμούς. Η ΠΕΝΕΝ πριν δύο χρόνια δοκίμασε να πραγματοποιήσει εξαγγελμένη απεργία ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη την ώρα που τα σωματεία του ΠΑΜΕ την ανέστειλαν το ένα πίσω από το άλλο. Οι γραφειοκράτες προσπαθούν να την χλευάσουν ως την «απεργία της μιάμιση ώρας». Οι καταλήψεις καλλιτεχνών των περασμένο Ιανουάριο έσπασε τον εθιμοτυπικό συμβιβασμό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Μέχρι τότε γινόταν μια απεργία την ημέρα της ψήφισης του νόμου και πίσω στις δουλειές μας. Τον περασμένο μήνα φοιτητές δοκιμάζουν να καταλάβουν τις πρυτανείες των σχολών για να εμποδίσουν τις απεργοσπαστικές λειτουργίες του καθηγητικού κατεστημένου. Ο σύλλογος εργαζομένων ΕΚΠΑ προχωρά σε συμβολικό κλείσιμο του σέρβερ και δίωρο μπλοκάρισμα των διαδικτυακών εξετάσεων και διώκεται γι’ αυτό με έναν εργαζόμενο να κινδυνεύει με απόλυση. Οι γραφειοκράτες «στρίβουν δια των ψηφισμάτων». «Συμπαραστέκονται» στον Σύλλογο αλλά τον νουθετούν να ρίξει την ευθύνη στον αντιπρύτανη.
Οι πρωτοπορίες στο εργατικό κίνημα δεν έχουν κοινή πολιτική και συγκρότηση, ούτε ανήκουν σε κάποιο ενιαίο πολιτικό σχέδιο. Πολύ περισσότερο ούτε έχουν επαναστατική συνείδηση – ένταξη, ούτε καν συνείδηση του πρωτοπόρου ρόλου τους. Κομμάτια του κινήματος, προφανώς με σχέση – επαφή την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και την αναρχία, βρίσκονται σε συγκεκριμένες συνθήκες και δοκιμάζουν υπερβάσεις. Μια Επαναστατική Αριστερά θα βασιζόταν σε αυτά τα κομμάτια και θα δοκίμαζε αυτές τις προωθημένες τακτικές ως συνειδητό κομμάτι ξεπεράσματος της γραφειοκρατίας και κλιμάκωσης του αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος τους. Όταν το κράτος στέλνει στον εισαγγελέα το σωματείο για «σαμποτάζ», δεν «συμπαραστέκεσαι» γενικώς. Εξαπλώνεις αυτή τη δράση παντού, τη μαζικοποιείς και ρίχνεις τον σέρβερ για μία ή δύο μέρες.
Όμως αυτό προϋποθέτει μια Επαναστατική Αριστερά που θα δοκιμάζει να βρίσκει τη συλλογικοποίηση της εργατικής τάξης μέσα αλλά και έξω από τους θεσμούς. Όταν το αστικό κράτος βγάζει εκτός νόμου κάθε κατάληψη, κάθε σωματείο εκτός ΓΕΜΗΣΟΕ, κάθε απεργία που δεν είναι στο πλαίσιο του νόμου Χατζηδάκη, η λύση δεν είναι «να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες» που διαμορφώνει η κυβέρνηση της ΝΔ. Τα ΔΣ φοιτητικών συλλόγων και σωματείων δεν μπορούν να είναι ο μοναδικός πυλώνας μάχης του λαϊκού κινήματος. Η στήριξη ακόμα και των υπαρκτών εργαλείων της τάξης (τα σωματεία, οι διαδηλώσεις, οι απεργίες) δεν μπορεί να γίνει με εκπτώσεις. Θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε καταλήψεις, απεργιακές φρουρές και να σπάσουμε αστυνομικές ή εισαγγελικές απαγορεύσεις για να πραγματοποιήσουμε απεργίες ή συγκεντρώσεις.
Η αποτελεσματική μάχη ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου θα χρειαστεί μια Επαναστατική Αριστερά που δεν θα κάνει γενική και αφηρημένη προπαγάνδα αλλά θα αναδεικνύει τις υπαρκτές πρωτοπορίες και τις μεθόδους πάλης που υπερβαίνουν τη συνθηκολόγηση της γραφειοκρατίας. Οι Κομμουνιστικοί Πυρήνες Δράσης πρέπει να χτιστούν για να βοηθούν να εκφραστούν αυτές οι αναζητήσεις.
