Περιγραφή
Το παρόν σύγγραμμα αποτελεί μια προσπάθεια προσέγγισης της διδακτικής πράξης ιδιαίτερα του δημοτικού σχολείου. Εκφράζει τη θέση ότι το σχολείο επιβάλλεται να μετατραπεί από ένα χώρο απομόνωσης σ’ ένα χώρο ασφάλειας, ανοιχτής επικοινωνίας και συλλογικής δράσης, έτσι ώστε ν’ αποτελεί το χώρο ατομικής και κοινωνικής αφύπνισης του μαθητή. Ο χώρος αυτός θα βιώνεται από τον ίδιο το μαθητή ως χώρος ορμητηρίου και εξόδου του προς τον κόσμο. Σημαντική θέση σ’ αυτό το μοντέλο διδασκαλίας κατέχει ο παρεμβατικός ρόλος του εκπαιδευτικού, ο οποίος καλείται να διαμεσολαβήσει ανάμεσα στους δύο πόλους των παιδαγωγικών αντινομιών, όπως ανάμεσα στην έλλειψη και την υπερβολή της διδακτικής πράξης, ανάμεσα στην καθοδήγηση και τη χειραφέτηση του μαθητή, ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο, ανάμεσα στη γενική και την ειδική περίπτωση της παιδαγωγικής και της διδακτικής πράξης, αναζητώντας πάντα χώρους δράσης προκειμένου να επιτύχει το εφικτό ανάμεσα στην ελλειμματική υπαρκτή και στην επιθυμητή σχολική πραγματικότητα. Βασική προϋπόθεση αυτής της παρέμβασης του εκπαιδευτικού αποτελεί η ύπαρξη ανοιχτών αναλυτικών προγραμμάτων, η ευελιξία στις μεθόδους διδασκαλίας και η ευελιξία στη θεσμική οργάνωση της σχολικής ζωής. Η ανοιχτότητα και η ευελιξία αποτελούν το πλαίσιο για τη διαμόρφωση συνθηκών ανοιχτής επικοινωνίας και ισότιμης αλληλεπίδρασης, συνεργασίας και συλλογικής ευθύνης μεταξύ εκπαιδευτικού και μαθητών, καταστάσεις απαραίτητες για την αυτονομία και τη χειραφέτηση των μαθητών, για τον εξανθρωπισμό και τον εξορθολογισμό της διδακτικής πράξης.
