Στέλιος Καζαντζίδης – ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Η ψυχή της μανούλας μου πέταξε γι αλλού, ένα μήνα προτού μας αποχειρετίσει κι ο Στέλιος. Βουλιαγμένος στο πέθνος μου, παρ όλο που τον ένιωθα σα δεύτερη μάμα μου, κι ας μην είχαμε γνωριστεί ποτέ, κι ας μην το ξερε -αν και πιστεύω πως κατείχε καλά πόσα παιδιά είχε μυστικά αναθρέψει-, δεν μπόρεσα να τον κλάψω ή να τον τραγουδήσω. Ένιωθα, όμως, πάντοτε, από μικρό παιδί, μέσα μου, εκτός απ την απέραντη αγάπη, σα μια βαθιά και άφευκτη ανάγκη, την οφειλή και το χρέος. Έτσι, έφτασε η ώρα και αποφάσισα να τιμήσω, οργανώνοντας αυτό το αφιέρωμα, την καλλιτεχνική και κοινωνική προσφορά του ξεχωριστού αυτού συνανθρώπου μας, που έζησε ανάμεσά μας σαν ένας από μας, με τη διαφορά ότι του έλαχε μ έναν δικό του, ιδιαίτερο και σπάνιο τρόπο στην πλειονότητά μας να μας περιέχει και να μας εκφράζει.[…]