Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Η λογοτεχνική κίνηση του ’30 (γενιά του τριάντα) δεν είναι μία ακόμη λογοτεχνική γενιά η οποία διαδέχτηκε τις προηγούμενες για να ακολουθήσουν οι επόμενες. Υπήρξε η κορύφωση μίας εξελικτικής πορείας η οποία ισορροπούσε ανάμεσα στην παράδοση και τις δυτικές επιρροές. Μία πορεία με βήματα εμπρός και βήματα πίσω, στα πλαίσια της οποίας, συγκεκριμένες προσωπικότητες, σε συνδυασμό με εξωτερικούς παράγοντες (βλ. αστικός μετασχηματισμός), διαμόρφωναν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της λογοτεχνίας, δίχως, ωστόσο, να προσδίδουν ταυτότητα σε αυτή. Η λογοτεχνική κίνηση του ’30 υπήρξε η συνειδητή κατασκευή της λογοτεχνικής ταυτότητας του τόπου. Οι μέχρι πρότινος λογοτεχνικές γενιές προσάρμοζαν το λόγο στις ανάγκες της εποχής. Αντίθετα, η γενιά του τριάντα, αυτονομήθηκε από τα δεδομένα της εποχής για να προσδώσει περιεχόμενο και χαρακτήρα στη λογοτεχνία. Η διεργασία αυτή υπήρξε τριμελής. Από τη μία πλευρά, συνομιλούσαν με την κληρονομιά της παράδοσης· κληρονομιά την οποία δεν αφομοίωσαν άκριτα αλλά μέσα από επεξεργασία και αμφισβήτηση. Από την άλλη πλευρά, συνομιλούσαν με τις δυτικές επιρροές και τις εξελίξεις στον υλικό κόσμο των πραγμάτων στις πολιτικές και κοινωνικές μεταβολές αυτών. Κορωνίδα των, εν λόγω, διαδικασιών υπήρξε η παρέμβαση συγκεκριμένων προσωπικοτήτων στο δημόσιο λόγο με αυτόνομη παρουσία στο κοινωνικό γίγνεσθαι και αντιπρόταση στα γράμματα. Ο Άγγελος Τερζάκης εκπροσώπησε με τα έργα και την συμβολή του την εξελικτική αυτή πορεία και αυτονόμηση της λογοτεχνίας.