Περιγραφή
[…] Γιατί, το είπαμε, θ’ αναγνωρίσουμε άσφαλτα τον ταξιδιώτη από τη μόνη του συντροφιά: τον θάνατο […] Κι όχι βέβαια επειδή τα ταξίδια είναι κάποτε επικίνδυνα: μάλλον επειδή για εκείνον που φεύγει το σώμα δεν έχει πλέον άγκυρα μες στον κόσμο. Δίχως χρόνο οικείο, από καιρό δίχως εδώ, ρίχνεται μ’ ένα απελπισμένο σάλτο έξω από την ίδια του τη ζωή όπως το φίδι από τη φλεγόμενη φωλιά του […] Πίσω, μακριά, χαμηλώνουν τα φώτα του κόσμου, πολιτείες βουλιάζουνε σε κρύα σκοτάδια, η πλάση ξαναγυρίζει στο μεγάλο νερό. Το ταξίδι ακυρώνει το σύμπαν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
