Περιγραφή
“…η αδυναμία του κομματικού κράτους είναι αφορμή μεγάλων συμφορών και ότι επεβάλλετο η κατάργηση πολλών υπηρεσιών και οργανώσεων του Δημοσίου. Επεσήμανα την αθρόα δημιουργία νέων οργανικών θέσεων και την πρόσληψη νέων υπαλλήλων σε έναν υπερφορτωμένο ήδη δημόσιο τομέα και ανέφερα τις σκανδαλώδεις προσλήψεις στη Ραδιοφωνία, όπου οι υπηρετούντες είχαν ήδη φθάσει τους 900, ενώ θα αρκούσαν 200. Ο Καρτάλης υπερθεμάτισε: “Θα αρκούσαν εκατό,” είπε, “αλλά τι θα γίνουν όλοι οι άλλοι;”. Αυτή είναι η συμφορά μας, απάντησα. Δεν έχουμε το θάρρος να κάνουμε κράτος παραγωγής. Μας αρέσει να μένουμε προσκολλημένοι στην ιδέα του κράτους πρόνοιας”.
[…]
“…ουδέποτε θα πράξη ο Ελληνικός Συναγερμός […] να απατώμεν τον λαόν περί βελτιώσεως της θέσεώς του, ενώ το εθνικόν εισόδημα θα παρέμενε χαμηλόν, ή θα εμειούτο, ή θα έπρεπε την πάσαν ελπίδα μας αιωνίως να στηρίζωμεν εις την έξωθεν βοήθειαν. Λησμονούντες ότι οι λαοί οι οποίοι συνεχώς δεν δύνανται να ζήσουν, μόνοι οδηγούνται […] εις την απώλειαν της ανεξαρτησίας των. […] θα εζούσαμε εκτός πραγματικότητος, εάν ενομίζαμεν ότι θα ηδύνατο επί πολύ να διαρκέση οιονδήποτε καθεστώς εξωτερικής βοήθειας”. (Σπ. Μαρκεζίνης, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
