Περιγραφή
Ο εκδημοκρατισμός συνίσταται στην εκδήλωση της διαφωνίας, η οποία διαδηλώνει την παρουσία όσων δεν μετρούν. Είναι η καλλιέργεια ζωνών ηγεμονικού αγώνα που δρουν ενάντια στο συναινετικό ειδύλλιο του κράτους. Ένας τέτοιος κλονισμός του κράτους δεν συνδέεται τελεολογικά με την κατασκευή ενός αρχικού έθνους-υποκειμένου, αλλά με την καλλιέργεια μιας αναρχικής πολλαπλότητας.
– Πως θα μπορούσε να γίνει πράξη μια πολιτική όπως αυτή που περιέγραψα;
– Πως θα μπορούσε να γίνει αποτελεσματική;
Θα μπορούσε κανείς να πει, όπως ορισμένοι μεταχαϊντεγκεριανοί αριστεροί, ότι είναι ανάγκη να καλλιεργήσουμε το ήθος της σκέψης χωρίς την καταστροφική θέληση για κυριαρχία, χωρίς να προσδοκούμε και να περιμένουμε μέχρι την έλευση της σωτήριας δύναμης της επανάστασης που ενδέχεται να συμβεί κάποια μέρα. Θα μπορούσε κανείς να πει, όπως ορισμένοι μεταμπενγιαμενικοί αριστεροί, ότι το Άουσβιτς ή τα στρατόπεδα θανάτου είναι ο νόμος μιας νεωτερικότητας που χαρακτηρίζεται από την παγκόσμια εξάπλωση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και τη μυθική βία του νόμου. Θα μπορούσε κανείς να πει, όπως ορισμένοι μεταλτουσεριανοί αριστεροί, ότι η πολιτική είναι σπάνια ή έχει εκλείψει και θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ζούμε σε μια αποπολιτικοποιημένη, μεταδημοκρατική εποχή γενικευμένου μηδενισμού. Αλλά θα μπορούσε κανείς επίσης να διαφωνήσει απλά, έντονα και επίμονα με αυτές τις θέσεις και να πει το εξής: η πολιτική δεν είναι σπάνια και η υιοθέτηση μιας τέτοιας θέσης εκφράζει εν τέλει ηττοπάθεια. Η πολιτική είναι τώρα και δεν είναι μία. Οι μαζικές δομικές εξαρθρώσεις της εποχής μας μπορούν να δημιουργήσουν απαισιοδοξία, και να υποθάλψουν ακόμη και μορφές ενεργού ή παθητικού μηδενισμού όπως τόνισα στην αρχή του βιβλίου, αλλά μπορούν επίσης να προκαλέσουν μαχητικές αντιδράσεις και να γεννήσουν αισιοδοξία, καλώντας μας να αναπτύξουμε την ικανότητά μας για πολιτική επινόηση και φαντασία, καλώντας μας, τέλος, να δεσμευθούμε ηθικά και να αντισταθούμε πολιτικά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Η φιλοσοφία μάς δίνει τη δυνατότητα να κρίνουμε και να ασκούμε κριτική στις εξουσίες- αυτό έκανε ο Σωκράτης περπατώντας προς τον Πειραιά-, όπως μας δίνει και τη δυνατότητα να βλέπουμε άλλες μορφές οργάνωσης. Στις δυτικές χώρες το Α και το Ω αντιπροσωπεύονται από τη Δημοκρατία. Αλλά η φιλοσοφία μπορεί να δώσει και άλλες ιδέες για το πώς μπορεί να οργανωθεί η ανθρώπινη ζωή μέσα στις κοινωνίες. Οι άνθρωποι θέλουν να ρίχνουν το φταίξιμο σε πολιτικούς και μετά να φέρνουν άλλους πολιτικούς να διορθώνουν αυτά που χάλασαν οι προηγούμενοι, και ξανά από την αρχή. Η φιλοσοφία λοιπόν μπορεί να βάλει κάποια στοιχεία κριτικής σε όλο αυτό. Ζούμε σε χώρες αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Αλλά τι σημαίνει “αντιπροσώπευση”; Γιατί η πολιτική εξουσία πρέπει να χαρίζεται σε αντιπροσώπους; Και πώς γίνεται αυτό; Σκεφθείτε το για ένα δευτερόλεπτο! Λέει ένας πολιτικός: “Αντιπροσωπεύω τη θέληση του λαού”. Είναι αλήθεια; Είναι έτσι; Το σύστημά μας δεν θα έπρεπε να είναι αντιπροσωπευτικό, αλλά θα έπρεπε να απαρτίζεται από συνελεύσεις”. (Ο SIMON CRITCHLEY σε συνέντευξή του στον Γ. Π. Μαλούχο, στο ΒΗΜΑ, 9/10/2010)
