Περιγραφή
Η φιλοσοφική σκέψη των τελευταίων δεκαετιών, δοκιμαζόμενη από αντινομίες, έχει επιπλέον διχαστεί και πάνω στο πρόβλημα της αλήθειας. Δυο αντιτιθέμενες και ασυμβίβαστες απόψεις συνυπάρχουν παράλληλα στον δημόσιο βίο και, όχι σπάνια, στη συμπεριφορά ενός και του αυτού ατόμου. Κατά τη μία άποψη, η γνώση ποτέ δεν έχει μόνο περιορισμένη εγκυρότητα. Εδράζεται τόσο στο αντικειμενικό γεγονός όσο και στον γνώστη του γεγονότος. Κάθε πράγμα και κάθε σχέση πραγμάτων μεταβάλλεται με τον χρόνο, και έτσι κάθε κρίση σχετικά με πραγματικές καταστάσεις πρέπει να χάνει την αλήθεια της με την πάροδο του χρόνου.
Κάθε ιδιαίτερη οντότητα μας δίδεται εν χρόνω, καταλαμβάνει μιαν ορισμένη θέση εν χρόνω, και την αντιλαμβανόμαστε να διαρκεί για έναν ορισμένο χρόνο και, κατά τη διάρκεια του χρόνου αυτού, να αναπτύσσει μεταβαλλόμενες δραστηριότητες και πιθανώς να μεταλλάσσει τις ιδιότητές της. Κατ’ αυτό τον τρόπο όλες μας οι κρίσεις περί της ουσίας, των ιδιοτήτων, των δραστηριοτήτων, και των σχέσεων ιδιαιτέρων πραγμάτων είναι κατ’ ανάγκην συναρτήσεις του χρόνου και κάθε κρίση του είδους αυτού μπορεί να είναι έγκυρη μόνο για ορισμένο χρόνο.
Υποκειμενικά, επίσης, η αλήθεια θεωρείται ως κάτι κατ’ ανάγκην περιορισμένο. Η αντίληψη σχηματίζεται όχι μόνον από το αντικείμενο αλλά και από τα ατομικά χαρακτηριστικά καθώς και από τα χαρακτηριστικά του είδους των ανθρώπινων όντων. Προς αυτήν ακριβώς την υποκειμενική στιγμή στρέφει την προσοχή της η νεώτερη επιστήμη του πνεύματος. Η ψυχολογία του βάθους φάνηκε να καταστρέφει, την αυταπάτη της απολύτως έγκυρης αλήθειας καταδεικνύοντας ότι η λειτουργία της συνείδησης κάνει την εμφάνισή της μόνο μαζί με ασυνείδητες ψυχικές διαδικασίες, ενώ η κοινωνιολογία ανέπτυξε μία φιλοσοφική αρχή μέσα από τη θεωρία ότι κάθε ιδέα ανήκει σε έναν διανοητικό τύπο ο οποίος συνδέεται με μια κοινωνική ομάδα, με μια «σκοπιά». […]
