Περιγραφή
Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς σ’ ένα ον που δεν υπάρχει, του οποίου ο γιος γεννήθηκε τάχα από μια παρθένο, το οποίο έχει αποφανθεί πως η γη είναι επίπεδη και το οποίο υποτίθεται ότι δημιούργησε τον κόσμο πριν από 4000 χρόνια πλάθοντάς τον με τα χέρια του και με μόνο υλικό το χώμα; Για ποιο λόγο οι θρησκείες, που τις θεωρούσαμε ημιθανείς, ξεπερασμένες από την πρόοδο της επιστήμης και την καταναλωτική κοινωνία, αναζωογονούνται και ξανακερδίζουν το χαμένο έδαφος στις αρχές του 21ου αιώνα; Για ποιο λόγο αυτή η “νεκρανάσταση” του θρησκευτικού φορά την ειδεχθή και οπισθοδρομική μάσκα του πιο άθλιου σκοταδισμού; Για ποιο λόγο οι μονοθεϊστικές θρησκείες (αυτές που κηρύσσουν την πίστη σ’ έναν μοναδικό θεό) διατηρούν ακόμα τα ολοκληρωτικά τους χαρακτηριστικά; Είναι και το καπιταλιστικό φαντασιακό, το οποίο καθιστά τα ανθρώπινα όντα μια συσσωμάτωση δίποδων στομαχιών (άδειων ή γεμάτων) υπεύθυνο με τη σειρά του για την αναζωπύρωση του θρησκευτικού φανατισμού μέσα στη γενικευμένη απουσία νοήματος που έχει δημιουργήσει; Αποτελεί και ο επιστημονικός φονταμενταλισμός μια σύγχρονη παραλλαγή του θρησκευτικού φαινομένου, όπου τα ιερατεία της τεχνοεπιστήμης προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη γενικευμένη άγνοια του κόσμου και τον φόβο του θανάτου; Ο Cyrille Gallion με αφετηρία την “εκκοσμικευτική” Γαλλία, θέτει ερωτήματα και απαντά στην προσπάθειά του να ξεσκεπάσει τόσο τον μονοθεϊστικό θρησκευτικό κρετινισμό όσο και τον καπιταλιστικό παρασιτικό κόσμο. Ούτε θεός ούτε αφέντης! (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Το βιβλίο αυτό του γάλλου αναρχικού Cyrille Gallion με τον απερίφραστα πολεμικό τίτλο δεν είναι μια θρησκειοϊστορική μελέτη, όπως μπορεί να νομίσει κάποιος· είναι μια πρόσκληση για αντιμετώπιση, σε πολιτικό επίπεδο, ενός ιδιόμορφου κινδύνου που έχει αναδυθεί στις σύγχρονες, εκκοσμικευμένες δημοκρατίες (μολονότι ο όρος “δημοκρατίες” έχει για πολλούς άλλους λόγους καταστεί αμφισβητήσιμος), και ιδίως στη Γαλλία: την επιθετική επιστροφή των θρησκειών -ακριβέστερα: των εκκλησιών- στον δημόσιο χώρο, διεκδικώντας μορφές ελέγχου στον δημόσιο βίο.
Και η περίπτωση της Γαλλίας είναι αντιπροσωπευτική, επειδή η χώρα αυτή υπήρξε ο προμαχώνας του αστικού διαφωτισμού στον πολιτικό και νομικό αγώνα ενάντια στην εκκλησιαστική ισχύ, που αποκρυσταλλώθηκε εμβληματικά στη θεσμική κατοχύρωση του κοσμικού κράτους (τον “χωρισμό” Κράτους-Εκκλησίας, όπως λέμε) το 1905. Αυτός ο χωρισμός υπονομεύτηκε βεβαίως με πολλούς τρόπους εν συνεχεία -και οι αντικομμουνιστικές συστρατεύσεις, ιδίως στη διάρκεια των δύο πολέμων, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση-, όμως σήμερα, δηλαδή από τα τέλη του 20ού αιώνα, βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο μιας ολοσχερούς αναστροφής τής εν λόγω διαδικασίας, που έμοιαζε κατά κάποιον τρόπο φυσική και αναπόδραστη. […]
(ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 26-11-2011)
