Η ΕΤΕΡΟΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΥΒΑΣ

Το 18ο αιώνα ο πολιτισμός δεν παράγεται πλέον στα ανάκτορα και στα μοναστήρια, αλλά στις αγροικίες και τις εξοχές. Η περίφημη αγροικία του Goethe, τα τοπία του Turner και του Constable, η αισθησιακή ρέμβη του Rousseau, ο Μέλανας Δρυμός, δεν είναι παρά σημεία μιας ολικής και σχεδόν μαζικής εμβύθισης στη φύση, μια μέθεξη στο τοπίο που έμελλε να είναι και η τελευταία ιστορικά. Το ρομαντικό πρότυπο της αγροικίας, “το κατοικείν των χωρικών”, όπως θα πει ο Heidegger, είναι και το τελευταίο ίχνος μιας αρχαίας αντίληψης για την κατοίκηση που έρχονται να ανατρέψουν εκ βάθρων οι νέοι καιροί. Ένα αρχαίο κατοικώ που στοιχειώνει όμως ακόμη και σήμερα το φαντασιακό μας.
Η οικογένεια Eagles, τα δεντρόσπιτα, η κατασκήνωση στη φύση, τα παιδιά των διαμερισμάτων που συνεχίζουν στις ιχνογραφίες τους να σχεδιάζουν καλύβες με ξύλινους φράχτες, όταν τους ζητείται να σχεδιάσουν το σπίτι τους, μαρτυρούν μιαν αλήθεια που δείχνει να αντιστέκεται σθεναρά. Μια μορφική αντοχή πάνω στο ανάγλυφο μιας ψυχικής ανάμνησης που σαγηνεύει πάντα άμα τη εμφανίσει του. Τα κεφάλαια του βιβλίου διερευνούν διαφορετικές πτυχές αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί ετεροτοπία, ή ακόμη καλύτερα ετερο(ου)τοπία , της καλύβας. Απ’ την καλύβα του Heidegger που μετεωρίζεται μεταξύ ουρανού και γης, και τις κρυψώνες του Bachelard έως την απόλυτη διασάλευση του ρήματος κατοικώ των αναχωρητών Πατέρων, η καλύβα φαντάζει ως το αρχέγονο καταφύγιο για το χειμαζόμενο “είναι”. Ένα κατοικώ που καλείται να στεγάσει αυθεντικά την ανεστιότητα του ανθρώπου, αλλά και να τον προετοιμάσει και για την αδύνατη δεξίωση του Άλλου