ΓΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΓΙΟΥΣ

Η αντιφατικότητα στο στοχασμό που παρουσιάζουν όλα τα κείμενα του Σιοράν, στοχασμό ασυνεπή, θα προκαλούσε εύκολα το χαρακτηρισμό του ως παραδοξολόγου, ακόμη και ως μηδενιστή. Ακριβώς δεν είναι, φρονώ, ούτε το ένα ούτε το άλλο – τουλάχιστον στο βιβλίο του αυτό. Είναι μια νεαρή ύπαρξη που συνειδητοποιεί το περίπλοκο αίνιγμα που θέτει στη σκέψη της η παρουσία της μέσα στον κόσμο – και η παρουσία της μέσα στον ίδιο της τον εαυτό. Μέσα σ’ ετούτη την κατάσταση παλινδρομώντας, προβαίνει σε αλλεπάλληλες στιγμιαίες αυτοψίες, σε δραματικές καταγραφές, σε αποπνιχτικές εκμυστηρεύσεις, γιατί δεν νιώθει άνετα ο Σιοράν, ούτε μέσα στον εαυτό του, ούτε μέσα στον κόσμο.
(Απόσπασμα από την έκδοση)