Περιγραφή
Για δεκαετίες, μετά την ταυτοποίηση της δομής του DNA, οι επιστήμονες εστίαζαν µόνο στα γονίδια, δηλαδή τις περιοχές του γονιδιώματος που, βάσει του γενετικού κώδικα, παράγουν τις πρωτεΐνες. Οι υπόλοιπες περιοχές θεωρούνταν ότι, επειδή δεν είναι κωδικές, δηλαδή επειδή δεν παράγουν πρωτεΐνες, δεν εξυπηρετούν κανέναν απολύτως σκοπό και για αυτό άλλωστε είχαν χαρακτηριστεί με την ελάχιστα κολακευτική ονομασία «άχρηστο DNA» (junk DNA). Ωστόσο, η αλληλούχηση του γονιδιώματος του ανθρώπου τη δεκαετία του 2000 αποκάλυψε ότι το µη κωδικό DNA καταλαμβάνει μέχρι και το 98% του γονιδιώματος, ενώ οι έρευνες που ακολούθησαν απέδειξαν ότι οι παραλλαγές και τροποποιήσεις σε αυτό το μη κωδικό DNA (και τα μη κωδικά RNA που παράγονται από αυτό), εμπλέκονται σε πολλές φυσιολογικές και παθολογικές διεργασίες. Το μη κωδικό DNA και τα μη κωδικά RNA αποτελούν πλέον την ερμηνεία πολλών νόσων, για τις οποίες δεν είχε προταθεί μέχρι τώρα κανένας αιτιολογικός μηχανισμός. Οι διαρκώς αυξανόμενες γνώσεις για το µη κωδικό DNA οδήγησαν σε καινοτόµες έρευνες και θεραπευτικές προσεγγίσεις, που ίσως μπορέσουν να συμβάλουν στην αντιμετώπιση ενός μεγάλου αριθμού ασθενειών.
