Περιγραφή
Τα Χωνεμένα όνειρα, το δεύτερο βιβλίο του Δημήτρη Θεολόγου, συνεχίζει την πορεία που ξεκίνησε ο συγγραφέας με το Φταίνε τα τραγούδια. Σε πρωτοπρόσωπη γραφή, μας μιλάει για τις αναμνήσεις και τις καταβολές, τους προβληματισμούς και τις απογοητεύσεις, τα όνειρα και τις ελπίδες μιας ολόκληρης γενιάς· της γενιάς της μεταπολίτευσης.
“Ο ήρωας του βιβλίου αυτοσυστήνεται αναφέροντας ότι, εν έτει 1962, “την ώρα που ο Παναθηναϊκός έφερνε 1-1 με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο και κέρδιζε το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα, εγώ έβλεπα το φως το αληθινό”. Ένας ήρωας που ο συγγραφέας του, αν και δεν τον “παίρνει και πολύ στα σοβαρά […] μπορεί να κρατάει συστηματικά μιαν απόσταση απ’ αυτόν. Αλλά πώς μπορείς να κρατήσεις απόσταση από τον ίδιο σου τον εαυτό; Ένας καλός τρόπος είναι το χιούμορ. Ένας ακόμα καλύτερος τρόπος είναι να υπεισέρχεται στη ματιά σου και μια δόση αυτοσαρκασμού – ανώτατο στάδιο του χιούμορ”.
Στη ροή της αφήγησης “παρεμβάλλονται τραγούδια, συγκροτώντας ένα προσωπικό σάουντρακ. […] η τεχνική αυτή επεκτείνεται με αναφορές στο θέατρο, στο σινεμά, στη λογοτεχνία. Ο συγγραφέας έχει τα μάτια του και τ’ αυτιά του ανοιχτά, δημιουργώντας ένα παζλ από πολιτιστικά και πολιτικά βιώματα. Βιώματα (και όνειρα) καλά χωνεμένα.
[…] Την Ελλάδα της κρίσης, ο 50άρης πλέον αφηγητής [τη] βιώνει τραυματικά. Και τότε θα βρεθεί ένας άλλος μπόμπιρας, ο γιος του, θα του ανοίξει τα μάτια και θα τον απογειώσει. “- Μπαμπά έχω μια απορία: Υπάρχουν παραμύθια για μεγάλους; Το νυσταγμένο ερώτημα του Μήτσου με έστειλε αδιάβαστο. Τον κοίταξα με νόημα, χαμογέλασα. “- Φυσικά και υπάρχουν, του είπα. Τα παραμύθια των μεγάλων είναι τα όνειρα”.
Η περίπτωση του Δημήτρη Θεολόγου εντάσσεται σε μια μεγάλη παράδοση. Λαϊκοί άνθρωποι χωρίς εκτεταμένη εγκύκλια παιδεία, που η συμμετοχή τους στην Αριστερά τούς μετατρέπει σε διανοούμενους. Μη φανταστείτε πάντως ότι όλο αυτό επιτυγχάνεται με κάποιον αυτοματισμό, όπως ας πούμε η αίσθηση του “ηθικού πλεονεκτήματος”, που φαίνεται στις μέρες μας να αποκτούν αρκετοί αριστεροί -ή “αριστεροί”- μαζί με την κομματική τους ταυτότητα. Στην προκειμένη περίπτωση, η ιδιότητα του οργανικού διανοούμενου κερδίζεται με πολύ προσωπικό κόπο και πάθος […]”.
