Περιγραφή
Πολλά χρόνια πριν, στις Σέρρες, ο καλύτερός μου φίλος μού είχε πει: “Εσένα το ταλέντο σου είναι να μαζεύεις κόσμο, να κάθεσαι στο κέντρο και να τους λες ιστορίες. Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό επάγγελμα, αλλά μακάρι να το καταφέρεις”.
Ακολούθησα τη συμβουλή του. Ξεκίνησα να διηγούμαι ιστορίες, μέσα από τηλεοπτικά σενάρια. Στην πορεία, όμως, ανακάλυψα πως περισσότερο από το να διηγούμαι μια ιστορία, να φτιάχνω την πλοκή και να καταστρώνω εκπλήξεις, που θα ξαφνιάσουν τον θεατή ή τον αναγνώστη, μου άρεσε να δημιουργώ τους ήρωες. Να αποφασίζω εγώ για τα συναισθήματά τους, τις πράξεις τους, ώσπου από ένα σημείο και μετά, αποφασίζουν οι ίδιοι μόνοι τους για τους εαυτούς τους, και αρχίζουν πια εκείνοι να μου υπαγορεύουν… και από συγγραφέας τους γίνομαι απλώς ο δακτυλογράφος τους. Ο προσωπικός τους γραμματέας. Και είναι τότε που καταλαβαίνω ότι ένα κείμενο έχει πια ζωή. Έχει λόγο ύπαρξης.
Τους αγαπώ τους ήρωές μου. Με τα λάθη τους, τις ατέλειές τους, τις δειλίες τους, τις αναποφασιστικότητές τους. Δεν είναι τέλειοι, δεν φτιάχτηκαν για να είναι τέλειοι -και το ξέρουν-, αλλά προσπαθούν να κάνουν το σωστό. Έχουν καλές προθέσεις, πάντα. Γι’ αυτό τους αγαπάω.
Δεν ανήκω στην ίδια γενιά μαζί τους. Ηλικιακά. Προσπάθησα, ωστόσο να μιλήσω τη γλώσσα τους, να αποτυπώσω τις συμπεριφορές της γενιάς τους, όσο γίνεται πιο πιστά, χωρίς να τους θίξω. Δεν τους κρίνω, έχουν τη ζωή τους και από μεριάς μου είναι απολύτως ελεύθεροι να τη ζήσουν, όπως θέλουν. Μόνοι, ή σε ένα δεσμό, στην Ελλάδα ή στην Αργεντινή, εύχομαι απλώς να είναι ευτυχισμένοι. (Γιώργος Καπουτζίδης, από την έκδοση)
