Περιγραφή
«Ο Βασίλης Ζιώγας κάνοντας ένα τεράστιο άλμα στην ήδη προχωρημένη δουλειά του, έγραψε τις «Χρωματιστές γυναίκες”, ένα έργο που θα το ζήλευε η δραματουργία κάθε τόπου. Καθαρό, λαμπικαρισμένο, χωρίς ίχνος από παράσιτα, ξέφτια, ουρές, αμηχανίες, είναι ασφαλώς ένα από τα δύο-τρία καλύτερα νεοελληνικά έργα» (ΜΗΝΑΣ ΧΡΗΣΤΗΔΗΣ, “ΕΘΝΟΣ”, 11-2-1985)
«Οι “Χρωματιστές γυναίκες” του Ζιώγα είναι ένα έργο πρόκληση ως προς το θέμα και το χειρισμό του, αλλά είναι κι ένα ποιητικό οικοδόμημα σχεδόν γεωμετρικό και μουσικό. Η χρήση της γλώσσας, οι συγκοπές του ρυθμού, ο βιωμένος χρόνος των προσώπων, η ελλειπτική γραφή, οι υπόγειες διασυνδέσεις των μοτίβων, η συνειρμική σύνδεση, συγκροτούν ένα μόρφωμα εντελές» (ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ, “ΤΑ ΝΕΑ”, 19-11-1984)
«Με τις “Χρωματιστές γυναίκες” ο Ζιώγας διεξάγει νικηφόρα τη μάχη για το ελληνικό ποιητικό θέατρο» (ΕΛΕΝΗ ΒΑΡΟΠΟΥΛΟΥ, “ΤΟ ΒΗΜΑ”, 10-11-1984)
«Οι “Χρωματιστές γυναίκες”, είναι μια σκηνική ελεγεία όχι μόνο για τη γυναίκα-φορέα ζωής, όσο για τη χαμένη ελευθερία και την απελπισία της ανθρώπινης ύπαρξης» (ΘΥΜΕΛΗ, “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ”, 8-1-1985)
«Με αποτέλεσμα να έχουμε ένα έργο, που όσο περισσότερο το σκέφτεσαι τόσες περισσότερες αρετές καταφέρνεις ν’ ανακαλύψεις» (ΝΙΚΟΣ ΦΕΝΕΚ-ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ, “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”, 26-11-1984)
«Το έργο του Ζιώγα σε τυλίγει με αόρατους ιστούς, σε παίρνει μαζί του στη εξερεύνηση δύο γυναικών, του εαυτού σου, της ανθρώπινης μοίρας» (ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΥΝΔΡΑΣ, “ΕΙΚΟΝΕΣ”, 27-2-1985)
«Ο Βασίλης Ζιώγας πάνω στα δικά του ιδιόρυθμα μονοπάτια, χωρίς να αγγίζει σε καμιά συγκεκριμένη συνταγή, κάνει μ’ αυτό το έργο το ευοίωνο και ευφρόσυνο βήμα της αποκόλλησης από τα στενά όρια της ηθογραφίας» (ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΤΖΙΡΗ, “ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”, 17-2-1985)
