Περιγραφή
Τον καιρό εκείνο τ’ αποδημητικά πουλιά ένιωσαν το κακό
και πήραν να λοξεύουν απ’ τη χώρα.
Μακριοί, μακριοί σχηματισμοί πετούσαν πάνω απ’ τα κεφάλια των ανθρώπων,
πετούσαν πάνω από τους αγρούς και τις αρχαίες εκβολές των ποταμών,
τα προσπερνούσαν κι έφευγαν, ζητώντας ασφαλείς προορισμούς και καταφύγια.
Ήταν εκείνος ο καιρός που γύριζαν τα νύχια των αντρών
και το αίμα αγρίευε στων γυναικών τα καταμήνια.
Κι ένα μονάχα βήμα χώριζε τις ψυχές απ’ τον σκορπιό τους.
Ήταν εκείνος ο καιρός.
Όλες οι μέρες του ήλιου δεν αρκούσανε,
για να στεγνώσουν μία μέρα της βροχής του·
όλες οι αλήθειες πνίγονταν απ’ της δικιάς του αλήθειας τη θηλιά.
Και μια μονάχα λέξη χώριζε την πειθώ απ’ τα δεσμά της.
Εκείνος ο καιρός.
Άλλοι τον έλεγαν δραπέτη, άλλοι φυλακή,
άλλοι αδέσποτο σκυλί που οσμίζεται τον φόβο·
και όσοι πίστευαν ακόμη στη ζωή
τον λέγαν τάσι στον ζυγό της ουτοπίας.
Α, Isidore Ducasse, με τα τραγούδια σου·
μες στον βυθό των στοχασμών
τα πράγματα έχουν ακαθόριστη μορφή,
οι σκιές πλαταίνουνε στη γη και οι καιροί…
αλλάζουν χρόνο οι βλάσφημοι καιροί – εκείνοι οι καιροί,
ο καιρός αυτός.
Άλλοι τον λεν συνενοχή, άλλοι απουσία,
άλλοι ναό καθεδρικό,
να μαγαρίζει ο οξαποδώ την άγια τράπεζά του·
κι όσοι πιστεύουν στα όνειρα
τον λεν καμπάνα που σιωπά και μες στον ύπνο τους
άξαφνα την ακούνε.
