Τα φύλ(λ)α – τα φύλλα – τα φύλα

«υστέρα κατάλαβα/πως/όλα είναι θέμα προοπτικής//κλισέ ίσως/όμως,//κάπως έτσι μια προσωπική κοσμογονία/είναι δυνατόν να δημιουργηθεί»

Την προσωπική του κοσμογονία προσπαθεί να δομήσει ο Γιώργος Σαμοΐλης ξεκινώντας ήδη από τον τίτλο, ο οποίος παραπέμπει στη στιγμή της εκδίωξης από την παραδείσια κατάσταση, όπου οι πρωτόπλαστοι αισθανόμενοι την ντροπή έσπευσαν με ένα φύλλο να καλύψουν το φύλο τους. Ο συγγραφέας στέκεται με μια διάθεση σκωπτική πάνω από τα πράματα. Διατρέχει διάφορες φάσεις του πολιτισμού, σε μια ακολουθία η οποία στην αρχή φαντάζει πιο χαλαρή, ωστόσο όσο προχωράει κανείς στις σελίδες αντιλαμβάνεται πόσο σφιχτή είναι η μεταξύ τους πλέξη. Μέσα στις σελίδες παρελαύνουν στιγμές και γεγονότα καθοριστικής σημασίας για την ανθρώπινη κατάσταση και τον πολιτισμό, χωρίς όμως η ιστορία να αντιμετωπίζεται μουσειακά. Αντίθετα, όλα τα παραπάνω εκτίθενται με ένα οικείο ύφος, συναποτελώντας μια αφήγηση φρέσκια, με τις λέξεις που βγαίνουν απευθείας από τον χρονότοπο του διαδικτύου να κάνουν ισχυρή την παρουσία τους, ενδεχομένως μια απόπειρα του γράφοντα να προσεγγίσει όσο πιο πιστά γίνεται το ύφος με το οποίο κομβικής σημασίας γεγονότα, όπως το προσφυγικό, παρουσιάζονται μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των σόσιαλ μίντια.

Εμπνευσμένος από μια αλληγορική και σατιρική παράδοση, δίνει σε μια ενότητα ποιημάτων τη δική του εκδοχή της Φάρμας των Ζώων, η οποία έρχεται να αποτελέσει ένα κλειδί για τον αναγνώστη στο πώς να έρθει απέναντι στα καθαρά μεν εκφραστικά, πυκνά δε από άποψη πληροφορίας και εποχών τις οποίες συνοψίζουν, ποιήματα της συλλογής. Κριτικός απέναντι στην ανθρώπινη κατάσταση, με το επιστημονικό του υπόβαθρο στον τομέα της ψυχολογίας να αναδύεται μέσα από τις θεματικές και τις ορολογίες που αγγίζονται, ο Σαμοΐλης προσπαθεί να απλώσει στις σελίδες των Φύλ(λ)ων τόσο τις αναμνήσεις ενός προσωπικού παρελθόντος, όσο και το αποτύπωμα της πρόσφατης κοινωνικής ιστορίας της χώρας μας. Η κριτική και -ανά τόπους μελαγχολική- αυτή στάση δεν αγγίζει τον μηδενισμό. Συστήνεται υπόρρητα μία διέξοδος μέσω της έκφρασης και της προσπάθειας αναγνώρισης και επαναδιαπραγμάτευσης των απώτερών μας κινήτρων και ενστίκτων από καταβολής κόσμου: «Σιμά είναι η εποχή/ που θα απαγορεύεται να κόψεις ένα λουλούδι/ένα κλαδί//σαν σε πιάσουν στην πράξη/θα πουν/δείχνοντάς σε με το δάχτυλο//αυτός είναι!//Πιάστε τον!//Κλείστε τον μέσα!//Αυτός το έκανε/Κλείστε τον μέσα στην ξηρασία//Όμως κανείς δεν θα αναρωτηθεί/Πώς φτάσαμε ως εδώ//Σιμά είναι η εποχή/Που θα σπάσεις σαν κλαρί»