ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΗ

“Μικρές κραυγές στον κήπο του ξενοδοχείου όλο το βράδυ, σαν κύμα που σκάει σε κωφάλαλη ακτή.
Ώσπου κανείς δε σ’ αντέχει άλλο, αόρατο, νεογέννητο κουτάβι.
Οι παραθεριστές εκδράμουν με πυρσούς στα σκοτεινά παρτέρια, ψάχνουν μέσα στα πήλινα κιούπια.
Να ξέρεις, έτσι και σε βρουν θα ζήσεις!
Και η ευθύνη θα ‘ναι όλη δική σου!”
– Αποχαιρετισμοί, οι επισκέψεις των νεκρών στα όνειρα, σεξουαλικές συνευρέσεις, η σχέση με την τέχνη και το παράδοξο των πραγμάτων που είναι δουλειά της τέχνης να το επανεκκινεί.
Μια σειρά από υπενθυμίσεις ότι προχωράμε χάρη σε αυτά που αφήνουμε πίσω.
So, shall we dance?