ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΗ

Της Ζωής

Και λοιπόν, δεν υπάρχει άλλο μέρος, αγαπητή μου φίλη.
Με κρύο ή ζέστη είχαμε μια μέρα ξεκινήσει
και έτσι μια μέρα θα σταματήσουμε.
Στέκομαι εμπρός σου, πετσοκομμένος
από τα σκουντουφλιασμένα χρόνια
κι εσύ προσπαθείς να με παρηγορήσεις σφίγγοντάς με
στην ευγενική ψυχή σου.
Είσαι όμορφη, είσαι για πάντα όμορφη,
σαν το πρώτο της άνοιξης
χρυσαφένιο λουλούδι.
Η φιλία σου μια δροσερή αύρα ανακούφισης
που θα ζήλευε μέχρι κι η σελήνη.
Δεν υπάρχει άλλο μέρος, αγαπητή μου φίλη.
Γινόμαστε φύση όταν σκοτεινιάζει.
Μόνο τώρα μπορείς και με ακούς. Μόνο τώρα
με κρατάς στα χέρια σου.
Τώρα ανασαίνεις την πνοή μου.
Μονάχα τώρα κοιτάς τη ζωηράδα των ματιών μου,
μπορείς και λες ένα αστείο και χαράζεται ένα χαμόγελο
στο πρόσωπό μου.
Το παγκάκι εκείνο, κάπου ανάμεσα Πνύκας-Φιλοπάππου,
πιστεύω πως υπάρχει ακόμη,
όπου καθόμασταν μαζί και κοιτάζαμε τον Πειραιά,
τραγουδώντας
της Lana Del Ray τραγούδια.
Γυρνούσαμε μετά σπίτι και έλεγες ενθουσιασμένη:
Θα μαγειρέψεις Μήτσο pasta; Και εγώ μαγείρευα.
Δεν υπάρχει άλλο μέρος, αγαπητή μου φίλη. ΚΑΝΕΝΑ.
Βλέπεις τη σκιά μας πως λεπταίνει στο γήινο κατώφλι;
Καθημερινά τη μικρή μας νιότη πως αργοσβήνει
στον μακρινό ορίζοντα;
Αβάσταχτο να σκεφτώ την παραλία του Κάστρου
δίχως τον δικό μας τρελό χορό,
τον λόφο του Φιλοπάππου
δίχως τα δικά μας θλιμμένα τραγούδια.