Οικόσιτοι διαμελισμοί

νέμεση

θάλασσες
η κοιλιά σας το χάος
εκεί γεννιέται και πεθαίνει η αυταπάτη
μνήμη απλωμένη σε σχοινί προς αφυδάτωση
σμιλεύετε ερινύες
τις καρφιτσώνω πάνω μου
μικρές χρωματιστές διακοσμούν τα μάτια
δεν μου άρεσαν ποτέ τα νεκροταφεία
εκλιπαρώ ν’ αλλάξω πορεία μέσα σας
οι θάλασσες όμως είστε σκληρός αφέντης
στοιχείο παρήγορο παρά τον πόνο
ξύλινος σταυρός το σώμα επιπλέει